Прынясенне ахвяраў не было адменена: ахвяры былі калісьці, яны ёсць і цяпер. Былі ў народзе Божым, цяпер – у Царкве. Змянілася толькі іх сутнасць, бо яны прыносяцца ўжо не нявольнікамі, а свабоднымі. Госпад ёсць адзін і той самы, аднак ахвяры нявольнікаў і свабодных адрозніваюцца, таму свабода можа праявіцца таксама праз ахвярапрынашэнне. У Госпада няма нічога лішняга, нічога неістотнага і неабгрунтаванага. І таму яны ахвяравалі Госпаду сваю дзесяціну, а тыя, хто атрымаў свабоду, аддаюць усё на карысць Госпаду. Яны добраахвотна і радасна аддаюць не меншую частку, таму што маюць надзею на большае. Яны робяць, як тая бедная ўдава, што кінула ўвесь свой набытак у скарбонку Бога.
Таму і мы павінны прыносіць Богу ахвяру і ва ўсім быць удзячнымі Богу Стварыцелю, ахвяруючы першы плён стварэння, што Яму належыць, з чыстым сумленнем, шчырай верай, цвёрдай надзеяй і гарачай любоўю. Толькі Царква з удзячнасцю прыносіць Стварыцелю чыстую ахвяру з Ягонага стварэння.
Дык прынясем Яму тое, што належыць Яму, адпаведна вызнаючы еднасць і ўваскрашэнне духа і цела. Падобна як зямны хлеб на заклік Бога ўжо не з’яўляецца звычайным хлебам, але Эўхарыстыяй, якая складаецца з двух элементаў: зямнога і нябеснага, так і целы нашы, прымаючы Эўхарыстыю, ужо не падлягаюць знішчэнню, а атрымліваюць надзею на ўваскрашэнне.
Св. Ірыней Ліёнскі