“Сына Свайго пазваў з Егіпта” (Ос. 11, 1).
Трэцяе прароцтва, якое прыводзіць евангеліст Мацвей, апісваючы падзеі Нараджэння Хрыстова (гл. Мц. 2, 15), на гэты раз паходзіць ад прарока Осіі.
Гістарычны кантэкст гэтага прароцтва такі: у VIII ст. да Хрыста, у якім, дарэчы, жылі і дзейнічалі ўжо згаданыя прарокі – Ісая і Міхей, Осія атрымлівае ад Госпада натхненне і наказ заклікаць выбраны народ да пакаяння. Пры гэтым прарок Осія ў сваіх прароцтвах выкарыстоўвае вобразы і выслоўі са шлюбнага і сямейнага жыцця. Асабліва кранальныя словы, калі Госпад нагадвае Свайму народу пра Сваю бацькаўскую любоў да яго і пра тое, як дагэтуль Ён гэты народ вёў, выводзячы яго з няволі і праводзячы праз пустыню да абяцанай зямлі: “Палюбіў Я Ізраіля, калі быў яшчэ дзіцём, і сына Свайго пазваў з Егіпта. Чым болей іх прызываў, тым больш адыходзілі ад аблічча Майго: а ахвяры складалі Баалам і ідалам палілі кадзіла. А Я ж вучыў хадзіць Эфраіма, насіў іх на руках Сваіх, яны ж не ведалі, што апякуюся імі. Цягнуў я іх сувязямі людскімі, цягамі любові; Я быў ім, як той, хто прытуляе немаўля да грудзей сваіх; і схіляўся над ім, і карміў яго” (Ос. 11, 1-4).
Колькі пяшчоты, цеплыні, любові ў гэтых словах, якія Госпад укладвае ў вусны прарока! Якім кантрастам з гэтымі запэўненнямі і нагадваннямі пра любоў, клопат і апеку Божую гучаць словы пра тое, што чым больш Бог іх клікаў, тым больш яны аддаляліся ад Яго! Але ці гэта не горкая праўда пра наш адказ на Божыя дабрадзействы!? У нашым народзе ёсць прыказка «як трывога – то да Бога», і гэта зразумела і прыродна, што мы шукаем прытулку і дапамогі ў моманты крызісу і пагрозы; але другая частка: “А як па трывозе – то і па Бозе!” – кажа пра небяспеку забыцця пра Божыя дабрадзействы, калі небяспекі мінаюць…
Тым не менш, нягледзячы на ўпартасць і непаслядоўнасць свайго народу, Госпад не перастае клікаць сваіх умілаваных дзяцей, жадаючы зняць з іх ярмо і прыгарнуць да Свайго любячага сэрца так, як маці прытуляе да грудзей сваё дзіця, якое яна корміць і пра якое бясконца клапоціцца. Бог верны ў сваёй любові да нас, нават калі мы няверныя!
У згаданым прароцтве мы выразна знаходзім яшчэ адзін момант, у якім цесна пераплятаюцца лёс выбранага народу і лёс Уцелаўлёнага Сына Божага. Як некалі Госпад магутнай рукой вывеў свой заняволены народ з егіпецкага рабства, так і цяпер Бог Айцец пасылае свайго Уцелаўлёнага Сына ў Егіпет, каб Яго вяртанне стала пачаткам новага пасхальнага пераходу з няволі граху і смерці да поўнай свабоды. Гэты новы пераход завершыцца ў Вялікую пятніцу і дасягне сваёй паўнаты ва Уваскрасенні Уцелаўлёнага Сына Божага. У Хрысце і з Хрыстом увесь род чалавечы пяройдзе ад смерці да жыцця, ад няволі д’ябла да свабоды дзяцей Божых. Пра гэты пераход спяваем на Пасхальнай ютрані: “Уваскрасення дзень! Прасветлімся, людзі: Пасха Гасподняя, Пасха! Бо вось ад смерці да жыцця і ад зямлі на неба Хрыстос Бог узняў нас, якія пяём песню перамогі”.
Святы Павел, нагадваючы хрысціянам пра духоўнае вызваленне, якое даруе нам Хрыстос Збаўца, заклікае берагчы гэты Божы дар свабоды і не падпадаць зноў на вуду граху: “Дык стойце ў свабодзе, якой вызваліў нас Хрыстос, і не патрапляйце зноў пад ярмо няволі” (Гал. 5, 1).
Малітва: Госпадзе Ісусе, Ты ў сваёй любові сыходзіш з нябёсаў на грэшную зямлю, а потым падарожнічаеш па дарогах зямлі, шукаючы мяне, заблуканую авечку. Ты ідзеш да месца майго зняволення, да майго асабістага Егіпета, каб прынесці мне святло надзеі, а затым узяць мяне за руку і весці на волю цаной уласнага жыцця. Ты ў яслях на сене працягваеш да мяне свае далоні, як неўзабаве працягнеш тыя ж самыя далоні на дрэве Крыжа — з нязменнай любоўю і пяшчотай, запрашаючы мяне кінуцца ў Твае абдымкі, даверыцца Тваёй любові і дазволіць весці сябе па дарогах жыцця. Мой Госпадзе і Божа, дазволь мне заўсёды памятаць, што толькі ў Табе і ў еднасці з Табою я магу знайсці сапраўднае шчасце і свабоду. Няхай Твая правіца вядзе мяне сцежкамі жыцця, няхай вядзе мяне да вечнага жыцця! Амін.
Ул. Багдан Дзюрах