Постаць св. Язафата Кунцэвіча дагэтуль застаецца малавядомай шырокай публіцы і даўно ўжо стала дакладна вядомай толькі невялікай частцы каталіцкай супольнасці або тым, хто дагэтуль спрабуе паказаць яго толькі ў змрочных фарбах. З іншага боку, значная колькасць фактаў з яго жыцця і пасмяротнай славы цяпер невядомыя, прычым невядомыя нават у Полацку, з якім яны былі звязаны. Так, надзвычай цікавымі з’яўляюцца сведчанні пра цудоўныя аздараўленні і ўвогуле цуды, звязаныя з Язафатам, якія пачалі адбывацца адразу пасля смерці полацкага біскупа ў лістападзе 1623 г.
Адным з малавядомых, а то і свядома замоўчваемых многімі неаб’ектыўнымі даследчыкамі (што яшчэ больш паўплывала на іх невядомасць сярод простых людзей) з’яўляецца факт шырокага пабожнага ўшанавання цела і мошчаў Язафата ўжо пасля ўрачыстага перанясення яго цела ў Сафію ў Полацку ў студзені 1625 г. (дзе знаходзіўся да 1654 г.), але яшчэ задоўга (!) да яго беатыфікацыі ў 1643 г.!
Так, у 1637 г. былы архідыякан Язафата Эмануіл Кантакузен сведчыў пра шырокае ўшанаванне Язафата ў Рэчы Паспалітай наступнымі словамі: “Славы Язафата без усялякага сумнення поўная ўся дзяржава і Карона Польская. Усе католiкi лiчаць яго як святога мучанiка, i так яго шанавалi i шанавалi i публiчна, i прыватна, ходзяць да яго магiлы, прэзентуюць i вешаюць (яму) срэбныя скрыжалi – як мы бачым цяпер; просяць аб малітве на магіле, ушаноўваюць яго мошчы і вопратку”.
Тут мы бачым менавіта згаданыя словы Кантакузіна.