Мы спыніліся на мяжы. Наперадзі за шлагбаўмам на нейтральнай паласе калыхалася мора ўцекачоў. Яны ча…
12.11.2025Клачко Аляксандр Кусь
Мы спыніліся на мяжы. Наперадзі за шлагбаўмам на нейтральнай паласе калыхалася мора ўцекачоў. Яны чакалі сваёй чаргі на афармленьне дакументаў у польскіх памежнікаў.
Польскія памежнікі і памежніцы прапускалі ўкраінцаў сем’ямі.
У акне аўтобуса з правага боку я ўбачыў як адна дзяўчынка, гадоў пяці, у гістэрыцы запракінула спіну назад так, што здавалася гэта немагчыма зрабіць незламаўшы хрыбет. Яна галасіла. Польская памежніца дапамагла ёйнай маці і ўзяла на рукі іншага яе дзіцёнка.
Габрэй, што ехаў з намі на вайну, закатаў рукавы, перацягнуў левую руку нейкай цясёмкай і пакрыў галаву платком. Пачаў маліцца. Гэта быў невядомы мне рэлігійны абрад.
У хуткім часе шлагбаум падняўся. Аўтобус крануўся з места і, быццам у жывое мора, заехаў у аграменную масу людзей. Уцекачоў было шмат. З рэчамі, дзецьмі. Яны як вада абцякалі аўтобус. Уражаньне было моцнае. Не вельмі прыгожае параўнаньне, але, за няйменьнем іншых прыкладаў, я прыгадаў фільмы пра зомбі ў якіх аўтамабіль заяджаў у натоўп зомбі.
На мае вочы навярнуліся слёзы. Я думаў, што гэта я такі ўразлівы. Але я ўбачыў побач з сабой невысокага сталага грузіна. Ён стаў у праходзе аўтобуса. У вачах яго яшчэ гадзіну назад, у польскім гатэлі, грала разважлівая посмішка. Зараз у ягоных вачах стаялі слёзы. Яны, як і ў мяне, не цяклі па шчакам. Проста блішчалі ў святле вулічных ліхтароў.
“Вот за это русских нужно убивать”, – сарвалася з губ грузіна.
Польскія памежнікі і памежніцы прапускалі ўкраінцаў сем’ямі.
У акне аўтобуса з правага боку я ўбачыў як адна дзяўчынка, гадоў пяці, у гістэрыцы запракінула спіну назад так, што здавалася гэта немагчыма зрабіць незламаўшы хрыбет. Яна галасіла. Польская памежніца дапамагла ёйнай маці і ўзяла на рукі іншага яе дзіцёнка.
Габрэй, што ехаў з намі на вайну, закатаў рукавы, перацягнуў левую руку нейкай цясёмкай і пакрыў галаву платком. Пачаў маліцца. Гэта быў невядомы мне рэлігійны абрад.
У хуткім часе шлагбаум падняўся. Аўтобус крануўся з места і, быццам у жывое мора, заехаў у аграменную масу людзей. Уцекачоў было шмат. З рэчамі, дзецьмі. Яны як вада абцякалі аўтобус. Уражаньне было моцнае. Не вельмі прыгожае параўнаньне, але, за няйменьнем іншых прыкладаў, я прыгадаў фільмы пра зомбі ў якіх аўтамабіль заяджаў у натоўп зомбі.
На мае вочы навярнуліся слёзы. Я думаў, што гэта я такі ўразлівы. Але я ўбачыў побач з сабой невысокага сталага грузіна. Ён стаў у праходзе аўтобуса. У вачах яго яшчэ гадзіну назад, у польскім гатэлі, грала разважлівая посмішка. Зараз у ягоных вачах стаялі слёзы. Яны, як і ў мяне, не цяклі па шчакам. Проста блішчалі ў святле вулічных ліхтароў.
“Вот за это русских нужно убивать”, – сарвалася з губ грузіна.