By Belkorpus 
Раніца, Вільня, тралейбус N10.
Чыстая руская гаворка побач са мной.
Гэта дзяўчына гадоў 20-25 размаўляе са сваім бацькам. Яны сядзяць побач праз рад і трошкі бліжэй да кіроўцы ад мяне.
Абмяркоўваюць планы на пагуляць вечарам разам і нейкія іншыя бытавыя тэмы да якіх я не прыслухоўваюся.
У нейкі момант да размовы далучаецца бабулька, што сядзіць за імі.
“Вот там Rimi (паказавае пальцам). Я там покупаю овощи и фрукты. Они всегда свежие! Норфа ещё, но до неё далеко ездить – с пересадкой. А вы из Украины?” – пацікавілася бабулька.
“Мы из Беларуси”, – адказала дзяўчына.
“В Беларуси есть магазины в деревнях? Там у вас немного получают”, – дзялілася ведамі бабуля.
“Да, в деревнях есть магазины”, – адказала дзяўчына.
“Такие как Maxima?” – пацікавілася бабуля.
“Не совсем. Если нет магазина, то частная автолавка обязательно приезжает”, – распавёў мужчына.
“В колхазах в деревнях хорошо зарабатывают… У нас сохранились колхозы”, – пасля зьдзіўленай мімікі бабулі, удакладніла дзяўчына значэньне слова “колхозы”.
“И цены на продукты в Беларуси в 2-3 раза дешевле, чем в Литве”, – дадаў мужчына.
Такой хлусьні я ўжо цярпець не стаў і ўмяшаўся ў размову. Па-расейску, бо арыентаваўся на бабулю, якую палічыў літоўкай:
“Не верьте им. В колхозах Беларуси беларусы работают как рабы за копейки. Лукашенко – нелегитимный диктатор. А цены на продукты практически не отличаются от цен в Литве. Только в Беларуси доходы значительно ниже.”
“Так я поэтому и здесь, что Лукашенко – диктатор. Три года живу”, – нечакана аказалася “сваёй” дзяўчына.
“Я только что с рынка. У нас, в Беларуси, картошка по 3 рубля, а тут по 3 евро”, – настойваў на “танных” беларускіх прадуктах яе бацька. Але пра лукашэнку маўчаў.
“Я тут покупаю картошку по 99 центов”, – непагадзіўся я.
“У нас в Беларуси средняя зарплата не намного меньше, чем в Литве”, – настойваў на сваім мужчына.
“Многие беларусы только мечтать могут об этой средней зарплате”, – парыраваў я.
“Я работаю в Минске и получаю примерно столько же сколько получают в Литве”, – прывёў аргумент мужчына.
“То вам повезло. Я из Барановичей. И у нас средняя зарплата из телевизора не совпадает с реальной. В Литве продукты стоят примерно столько же, но доходы гораздо выше, чем в Беларуси. Поживите тут немного и заметите разницу”, – адказаў я.
“Я тут уже 3 года живу”, – адказала дзяўчына.
Яны ўжо збіраліся выходзіць на сваім прыпынку.
“Дзякуй, што разумееце хто такі лукашэнка”, – звярнуўся я да дзяўчыны.
“Жыве Беларусь!”, – ветліва адказала яна.
“Жыве вечна!”, – развітаўся я.
Чыстая руская гаворка побач са мной.
Гэта дзяўчына гадоў 20-25 размаўляе са сваім бацькам. Яны сядзяць побач праз рад і трошкі бліжэй да кіроўцы ад мяне.
Абмяркоўваюць планы на пагуляць вечарам разам і нейкія іншыя бытавыя тэмы да якіх я не прыслухоўваюся.
У нейкі момант да размовы далучаецца бабулька, што сядзіць за імі.
“Вот там Rimi (паказавае пальцам). Я там покупаю овощи и фрукты. Они всегда свежие! Норфа ещё, но до неё далеко ездить – с пересадкой. А вы из Украины?” – пацікавілася бабулька.
“Мы из Беларуси”, – адказала дзяўчына.
“В Беларуси есть магазины в деревнях? Там у вас немного получают”, – дзялілася ведамі бабуля.
“Да, в деревнях есть магазины”, – адказала дзяўчына.
“Такие как Maxima?” – пацікавілася бабуля.
“Не совсем. Если нет магазина, то частная автолавка обязательно приезжает”, – распавёў мужчына.
“В колхазах в деревнях хорошо зарабатывают… У нас сохранились колхозы”, – пасля зьдзіўленай мімікі бабулі, удакладніла дзяўчына значэньне слова “колхозы”.
“И цены на продукты в Беларуси в 2-3 раза дешевле, чем в Литве”, – дадаў мужчына.
Такой хлусьні я ўжо цярпець не стаў і ўмяшаўся ў размову. Па-расейску, бо арыентаваўся на бабулю, якую палічыў літоўкай:
“Не верьте им. В колхозах Беларуси беларусы работают как рабы за копейки. Лукашенко – нелегитимный диктатор. А цены на продукты практически не отличаются от цен в Литве. Только в Беларуси доходы значительно ниже.”
“Так я поэтому и здесь, что Лукашенко – диктатор. Три года живу”, – нечакана аказалася “сваёй” дзяўчына.
“Я только что с рынка. У нас, в Беларуси, картошка по 3 рубля, а тут по 3 евро”, – настойваў на “танных” беларускіх прадуктах яе бацька. Але пра лукашэнку маўчаў.
“Я тут покупаю картошку по 99 центов”, – непагадзіўся я.
“У нас в Беларуси средняя зарплата не намного меньше, чем в Литве”, – настойваў на сваім мужчына.
“Многие беларусы только мечтать могут об этой средней зарплате”, – парыраваў я.
“Я работаю в Минске и получаю примерно столько же сколько получают в Литве”, – прывёў аргумент мужчына.
“То вам повезло. Я из Барановичей. И у нас средняя зарплата из телевизора не совпадает с реальной. В Литве продукты стоят примерно столько же, но доходы гораздо выше, чем в Беларуси. Поживите тут немного и заметите разницу”, – адказаў я.
“Я тут уже 3 года живу”, – адказала дзяўчына.
Яны ўжо збіраліся выходзіць на сваім прыпынку.
“Дзякуй, што разумееце хто такі лукашэнка”, – звярнуўся я да дзяўчыны.
“Жыве Беларусь!”, – ветліва адказала яна.
“Жыве вечна!”, – развітаўся я.