Штурм ішоў поўным ходам. Камандаванне аперацыяй знаходзілася ў Краматорску. Туды падавалася карцінка…

Штурм ішоў поўным ходам. Камандаванне аперацыяй знаходзілася ў Краматорску. Туды падавалася карцінка з дронаў і паступалі каманды.

Па рацыі карэгаваўся агонь нашых мінамётчыкаў і АГС. На нейкі момант склалася ўражанне, што пра нас забылі. Толькі пару разоў наш палкавы дроншчык даваў нам каардынаты, але кіраўніцтва аперацыяй адмяняла яго карэгоўку і засярожвала яго на працы мінамётаў і АГС.

Адзін раз мы паспелі стрэльнуць на максімальна дасяжную для сапага дыстанцыю – 4500 метраў па скрыжаванню дарог са скапленнем рускіх. Далейшая карэгоўка была спынена. Другі раз нам па рацыі далі каардынату цэлі, мы навяліся, але ў апошні момант паступіла каманда палкавому дроншчыку засяродзіцца на карэгаванні нашых мінамётчыкаў.

Час ішоў. На гадзінніку быў каляабедзенны час. У нашых замежнікаў пайшлі страты “200-мі”. Мы бяздзейнічалі: былі сляпыя на такой адлегласьці без дронаў.

Раптам на сувязь выйшаў наш Марпех. У яго былі каардынаты цэляў: група рускіх цэпачкай рухалася на падмогу сваім.

Ваяр сумняваўся. Загаду адкрываць агонь па карэктыроўцы Марпеха ад кіраўніцтва аперацыяй не было. Мы губляліся ў прычынах: ці так і задумана, ці проста на нас не вытрачае рэсурсаў па карэгаванню агню.

– Трэба прымаць рашэнне, – сказаў я Ваяру. – Я за тое, каб падтрымаць агнём нашых па карэктыроўцы Марпеха.

У выніку вырашылі працаваць.

За працай час ішоў хутка. Марпех па рацыі быў задаволены вынікамі стральбы. У нейкі момант, калі інтэнсіўнасьць агню пачала зніжацца, я ўзяў тэлефон з трыногай і зняў маленькі кавалак працы напрыканцы штурма (сёння я разумею, што мой апухшы тады твар на відэа, вяласьць, якія я спісваў на стомленасьць, былі яркімі сімптомамі хваробы нырак).

9 лютага 2025, Вільня