Нас чакаў абед, падрыхтаваны Бачой. Прыгатаваў ён яго не, не на дравяной пячы, а на 3-хлітровым газа…

Нас чакаў абед, падрыхтаваны Бачой. Прыгатаваў ён яго не, не на дравяной пячы, а на 3-хлітровым газавым балоне.

Паабедалі.

Я заварыў сабе гарбату ў стакане. Уставіў стакан ў залацісты падстаканнік. Узяў свой аўтамат і выйшаў на надворак.

Яшчэ не сцямнела. Ішоў мяккі прыгожы белы крупны пушысты снег.

Я планаваў запісаць верш да дня роднай мовы – 21 лютага.

Ідэя была такая, што я запісваю на відэа 4 строчкі. Астатнія строчкі дзеляць паміж сабой хлопцы і дзяўчаты з Вільні.

У выніку, па розных прычынах (у асноўным з-за таго, што “хаваюць свой твар” і “родныя ў Беларусі”) засталіся толькі мы з Любай.

Мы падзялілі верш між сабой у шахматным парадку па два ўрыўкі кожны.

Люба запісвала сваю частку ў Вільні. Я запісваў тут, у Нью-Ёрку.

Для запісу відэа я выбраў ганак сарайчыка з чырвонай цэглы, што стаяў адразу ў двары каля дома:

“.. Няма на зямлі таго шчасця і гора,
Якога б ты нам перадаць не змагла.
Няма такіх нетраў глыбокага мора
І гор, праз якія б ты не правяла
Мяне на Радзіму, туды, дзе сягоння
Стаіць акрываўлены вораг з пятлёй
Над спаленай хатай, над родным загонам,
Над будучыняй і над песняй маёй,
Над тым, што было і што век будзе вольным…”
Максім Танк, “Родная мова”, 1943

З пары дубляў атрымалася запісаць без памылак у тэксце.

Заставалася толькі атрымаць Любіну частку, зрабіць мантаж і адправіць у Віленскі тэлеграм-канал “Вольныя беларусы”.

Але мы атрымалі загад здымацца з Нью-Ёрка і вяртацца пад Бахмут – заўтра там намячалася праца для нас і нашага сапага.

Той месяц быў самым эмацыйна складаным праз перажыванні за мяне для маёй дзяўчыны Любушкі.