By Belkorpus Размова першая: “Слуп белага дыма”
Языкі полымя спрабавалі вырвацца з металёвага вядра. Вакол сядзелі Ваяр, Д(жон) і я. Б(уча) хадзіў побач.
Мы грэліся ля вогнішча, схаваныя ад варожых дронаў у будынку былой майстэрні. Над намі былі бетонныя пліты перакрыцця. Вецер задуваў праз разбітыя шыбы вокан.
Рацыя маўчала. Каардынатаў цэлі не было. І мы вялі размовы “ні аб чым”. У гэты раз распавядалі Д(жону) пра ранішняе здарэнне:
Ваяр: “…Там, бл*дь, уголь задымился, что выкинул Кусь.”
Д(жон): “Кто?”
Ваяр: “Уголь, который был вчерашний.”
Д(жон): “Какой уголь?”
Кусь: “Вядро было поўнае. Я вывярнуў. Яно ж ноч прастаяла. А яно пайшло дымам…Ха-ха”
Д(жон): “Ещё жар сохранился!?”
Кусь: “Да!”
Д(жон): “Ни х*я сабе!”
Кусь: “Мы пайшлі тушыць яго. Снегам засыпаць.”
Д(жон): “Ни х*я сабе!”
Ваяр: “Огнетушителем.”
Кусь: “Я ўзяў агнетушыцель…”
Д(жон): “А яно на х*й как разлетелось, да!? Ха-ха”
Кусь: “А яно ўсё белае!”
Ваяр: “Яно не разлетелось, бл*дь, – столб белого этого дыма какого-то.”
Кусь: “Ну, гэта паліва такое было, трындзец.”
Д(жон): “Не, ну так это ж, бл*дь, огнетушитель. Ён так и работае.”
Ваяр: “Потом уже снегом трохи закидали.”
Дровы патрэсквалі ў вядры, з’ядаемыя языкамі полымя.