“Мая мама ўсё жыццё працавала настаўніцай у школе ў невялікім горадзе. Школа знаходзілася якраз поб…

“Мая мама ўсё жыццё працавала настаўніцай у школе ў невялікім горадзе. Школа знаходзілася якраз побач з храмам, таму настаўнікаў адтуль адпраўлялі да царквы на нейкія рэлігійныя святы. Добра памятаю, што на Вялікдзень мама заўсёды ішла пільнаваць, хто з вучняў прыйдзе асвячаць яйкі і булкі. Гэта зараз усе прапагандысты як адзін выкладаюць фота на фоне царквы з кошыкамі і нешта пішуць пра традыцыйныя каштоўнасці, тады ж палітыка была іншай. Мама выконвала загад кіраўніцтва. Сваіх вучняў яна імкнулася «не заўважаць» — «лавіла» і запісвала ў асноўным прозвішчы дзяцей з іншых школ. Пасля ўсе гэтыя спісы падавалі «наверх», а па школах праводзілі паказальныя зборы, дзе піянеры павінны былі крытыкаваць тых, хто ў тыя спісы патрапіў — сваіх аднакласнікаў.”

“Ці не бянтэжыла гэта маму? Мне здаецца, ніколькі. Яна не рэфлексавала на тэму таго, добра ці дрэнна робіць. Для яе гэта было проста выкананнем даручэння начальства.”

“Па-першае, мама заўсёды верыла больш у камуністычную партыю, чым у Бога. Па-другое, яна ўсё жыццё вучыла мяне таму, што загады начальства трэба выконваць моўчкі, нават калі ты не згодны. Максімум, можна трымаць дулю ў кішэні, але пярэчыць начальніку — не”

Чытаем у артыкуле са згадкамі чытачоў, як у БССР (СССР) змагаліся са святамі.

Забарона святкаваць рэлігійныя святы камуністамі – гэта асобная і таксама забытая ў грамадстве тэма. Варта пра яе згадваць. Пры чым тут варты ўвагі момант, што тыя самыя саветы, ці іх ідэйныя нашчадкі, якія яшчэ ўмоўна ўчора ваявалі з рэгаліяй, ужо сёння красуюцца ў праваслаўных цэрквах (вядома, Маскоўскага патрыярхату).

І тут прасочваецца яшчэ адна тэма, далей актуальная сёння, адурманенне ідэалогіяй (у гэтым выпадку камуністычнай), якая ў нашу краіну прыйшла на штыках Расіі, як і перакананне аб святасці ўлады і начальства, што адметна для расейскай тыраніі і ўвогуле ўсходу, а таксама народны падыход “можа так і трэба”.