By Belkorpus ****
На гэтай зямлі
Хто пытаецца ў мяне дарогу на ўсход,
хто — дарогу на захад…
Нiбы раздарожжа, я паказваю ўсiм, куды
iсьцi, а сам застаюся на месцы —
на гэтай зямлi, пад гэтым небам,
занадта лёгкi для глыбiнi,
занадта цяжкi для вышынi,
занадта цэласны, каб падавацца
ў якi-небудзь бок…
Вось мая левая рука, вось — правая…
Я кладу зерне ў дол — i яно вырастае
ў дрэва:
на адной галiне ў яго сонца,
на другой — месяц,
рознагалосыя птушкi з усiх канцоў сьвету
сьпяваюць на iм свае песьнi i ладзяць
гнёзды…
Тут мой захад, i тут – усход.
****
На заінелым трамвайным акне
хтось напісаў:
“Я кахаю”.
Усе пазіраюць на свет
праз гэтыя словы.
****
На другі год вайны
На другi год вайны ня вырасла жыта на полi,
ня вырасла бульба, а вырасьлi лозы.
Узяўся я дзерцi з лозаў кару —
а яны з жалеза,
узяўся сякераю секчы лозы —
стала з iх сыпацца на зямлю жалезнае зерне,
узяўся выкопваць лозы рыдлёўкай —
стала выкопвацца з-пад каранёў жалезная
бульба.
Хто будзе есьцi жалезнае зерне?
Хто будзе есьцi жалезную бульбу?
Кажа бабуля: вайна.
А я спрабую сам разгрызьцi тыя зярняты,
спрабую сам угрызьцi бульбiны тыя,
каб самому зрабiцца жалезным, нiбы
вайна, i павыдзiраць жалезныя лозы
з поля.