Імя Аляксей было дадзена ананімнаму сьвятому, які вядомы нам з сірыйскага паданьня 450-475 гг. пад імем Чалавек Божы.
Паводле яе, сьвяты Аляксей жыў у Эдэсе і быў жабраком, які зьбіраў міласьціну каля дзьвярэй храма і якую пазьней раздаваў патрабуючым.
Перад сьмерцю мусіў прызнацца царкоўнаму служцы, што ён на самай справе рымлянін, сын заможных бацькоў, які схаваўся ў Эдэсе, каб пазьбегнуць шлюбу.
Даведаўшыся пра гэта, мясцовы біскуп загадаў адчыніць труну сьв. Аляксея. У ёй знайшлі толькі бедную вопратку памерлага.
Існуюць і пазьнейшыя паданьні пра вялебнага Аляксея. Напрыклад, грэцкае, якое паходзіць з Візантыі ІХ ст., у якім упершыню называецца імя Аляксей.
Яе выкарыстоўваў сьв. Язэп Песьняпісец (памяць 4 красавіка), складаючы напрыканцы ІХ ст. канон на Ютрані ў гонар сьвятога.
Заходняе ж паданьне называе імёны бацькоў і сьцьвярджае, што сьвяты Аляксей вярнуўся з Рым, дзе прабыў 17 гадоў, жывучы ў бядоце і самотнасьці, непазнаным нават сваімі бацькамі.
Мы пазналі цябе, як чалавека Божага ня толькі па імю, але на справе: выбраўшы тут на зямлі беднасьць і прыцясьненьні, ты зазьзяў дабрадзейнасьцямі і цудамі, якімі ты ўмацоўваў верных. Цяпер маліся, каб душам нашым атрымаць супакой і веліч зьмілаваньня.
Расою любові ты, Аляксей, патушыў гарачыя пажаданьні цялесныя, пабожна памяняў шлюбны хорам на жабрачае жыцьцё, і, адкінуўшы дачасныя асалоды, стаўся падобны да анёлаў. Разам з імі маліся, каб душам нашым атрымаць супакой і веліч зьмілаваньня.
Ты, мудры, прабываў непазнаны і зьневажаны перад варотамі дому высакародных бацькоў тваіх, і доўгі час пераносіў зьдзекі ад уласных слугаў. Памёршы, ты аб’явіўся ўсім цудамі, ацаляючы многіх, і выганяючы духаў нячыстых.