10 снежня 1948 г. Генеральнай Асамблеяй ААН пасля жахаў ІІ сусветнай вайны, дзе “ігнараванне і знява…
Царква прыняла яе з павагай, паколькі яна адлюстроўвае “аснову свабоды, справядлівасці і міру ў свеце” праз прызнанне ўнутранай каштоўнасці і роўных, неад’емных правоў усіх членаў чалавечай сям’і.
У сваіх прамовах Ян Павел II заўсёды нагадваў, што гэтая дэкларацыя — не проста палітычны дакумент, а вынік балючага досведу, дзе чалавечае сумленне было зганьбавана жорсткасцю. На 50-годдзе Дэкларацыі ён пацвярджаў яе значэнне як асновы для ўсеагульнага і непадзельнага характару правоў чалавека, якія прымяняюцца да кожнага этапу жыцця і ў кожнай сітуацыі.
Другі Ватыканскі Сабор у дакуменце Gaudium et Spes падкрэслівае, што кожны чалавек, створаны па вобразу Бога, мае ўніверсальныя і неад’емныя правы і абавязкі, якія пераўзыходзяць межы грамадства. Царква бачыць у Дэкларацыі адлюстраванне гэтай каштоўнасці: правы, такія як права на жыццё, свабоду, бяспеку, ежу, жытло, адукацыю, працу, роўнасць і рэлігійную свабоду, з’яўляюцца асновай для грамадскай справядлівасці. Катэхізіс Каталіцкай Царквы пацвярджае, што “павага да чалавека ўключае павагу да правоў, якія вынікаюць з яго каштоўнасці як стварэння”, і гэтыя правы папярэднічаюць грамадству і маюць быць прызнаны ім.
Царква дапаўняе Дэкларацыю хрысціянскімі прынцыпамі: каштоўнасць чалавека караніцца не ў грамадскіх канвенцыях, а ў тым, што ён — стварэнне па вобразу Бога, якое мае права на свабоду сумлення, рэлігійную практыку і ўсебаковае развіццё. Яна прызнае, што Дэкларацыя не разглядае антрапалагічныя і этычныя асновы правоў, але Царква дапаўняе гэта, заяўляючы, што “самая эфектыўная засцярога ад парушэнняў і злоўжыванняў правамі чалавека заключаецца ў прызнанні іх антрапалагічнай і этычнай асновы”. У гэтым сэнсе Царква падтрымлівае Дэкларацыю, але абараняе яе ад “няправільна зразуметай аўтаноміі”, якая магла б адмяніць Божы закон.
Царква заклікае да актыўнай рэалізацыі правоў чалавека на нацыянальным і міжнародным узроўнях, нагадваючы аб неабходнасці абараняць іх ад парушэнняў, такіх як дыскрымінацыя па расе, полу, рэлігіі ці сацыяльным статусе. У Gaudium et Spes падкрэсліваецца, што ўсе грамадскія інстытуты павінны служыць каштоўнасці чалавека, абараняючы правы на жыццё, сям’ю, працу і роўнасць, і весці барацьбу супраць рабства і несправядлівасці. Ян Павел II нагадваў, што развіццё не можа зводзіцца толькі да эканомікі, а мае маральнае вымярэнне, дзе правы чалавека — аснова для салідарнасці і свабоды.
Царква таксама заўважае выклікі: хоць УДПЧ — гэта ідэал, яе прынцыпы яшчэ не сталі ўсеагульнымі, і патрэбныя большыя намаганні для іх абароны, асабліва ў выпадку рэлігійнай свабоды, якая з’яўляецца сэрцам усіх правоў. Яна заўсёды нагадвае, што правы ідуць разам з абавязкамі і маральнымі прынцыпамі.