By Belkorpus Смерць забіла Госпада ў Яго чалавечым целе, але той самай зброяй Ён здабыў перамогу над смерцю. Боства ўкрылася ў чалавечай прыродзе і падступіла да смерці; яна ж забіла і сама была забіта. Смерць забіла прыроднае жыццё, але, у сваю чаргу, яе забіла звышпрыроднае жыццё.
Паколькі смерць не магла пажэрці Яго без цела, і адхлань не магла паглынуць Яго без цела, Госпад сышоў ва ўлонне Дзевы, каб узятае ад Яе цела прывяло Яго ў адхлань. У прынятым целе Ён спусціўся ў адхлань, раскідаў і зрабаваў сабраныя там скарбы.
Прыйшоў да Евы, маці ўсіх жывых. Яна – вінаграднік, агароджу якога смерць выламала ўласнымі рукамі Евы, каб тая пакаштавала свой плод. Таму Ева, маці ўсіх жывых, стала для ўсіх крыніцай смерці.
Аднак, замест старой вінаграднай лазы, Евы, расквітнела Марыя, у якой пасяліўся Хрыстос – новае жыццё. Смерць шукала пажывы і, як зазвычай, падступілася, не падазраючы нічога. Але ў смяротным плодзе было схавана Жыццё, знішчальнае для смерці. Калі смерць паглынула Яго, не баючыся нічога, яна вызваліла жыццё і разам з ім многіх.
Св. Ахрэм Сірын