У свяце Богаяўлення мы ўшаноўваем хрышчэнне Ісуса ў рацэ Ярдан прарокам Янам. Гэтая падзея апісана ва ўсіх чатырох Евангеллях, якія ўвайшлі ў Новы Запавет, і яна з’яўляецца пачаткам публічнага служэння Ісуса.
Ян — прарок, які бачыў сваю місію ў падрыхтоўцы людзей да ўдзелу ў новым этапе гісторыі — прыходзе Месіі. Для сваёй пропаведзі ён абраў знак – абмыванне людзей у рацэ Ярдан. Абрады абмывання былі знаёмыя юдэям, але спосаб, які абраў Ян, унікальны для таго часу.
Рака Ярдан, у якой Ян хрысціць, з’яўляецца мяжой абяцанай Богам Ізраільскай зямлі (Лік. 13:29). Той факт, што людзі пакідаюць яўрэйскую краіну, каб прыйсці да Ярдана, дзе Ян хрысціць, сведчыць пра прыгнёт, які існуе ў яўрэйскім грамадстве: тое, што было зямлёй абяцанай, стала зямлёй рабства, як некалі старажытны Егіпет. Такім чынам, гэты хрост азначае таксама гатоўнасць новага «Зыходу». Зыходу з прыгнёту граху.
Калі ізраільцяне ўцякалі з Егіпта, перайшлі мора, не замачыўшы ног (у адрозненне ад егіпцян, якія патанулі), і гэтак жа, уваходзячы ў зямлю абяцаную, перайшлі Ярдан па сухому (Іс. Нав. 3), так і цяпер яны павінны акунуцца ў ваду, «памёршы» для старога жыцця. Праз абмыванне Ян заклікаў людзей прыняць фундаментальную перамену свайго жыцця і выказаць гатоўнасць да ўдзелу ў справах Божай сілы, якія павінны неўзабаве адбыцца.
Тым, хто прыходзіць, каб радыкальна змяніць сваё жыццё, каб адкрыцца на Божае прыйсце, таксама з’яўляецца Ісус з Назарэта. У момант хросту Ісуса становіцца яўным, што Божае прыйсце здзейсніцца праз Яго. Жыватворны Дух Божы сыходзіць на Ісуса і паказвае, што ў Ім ёсць паўната новага, Боскага жыцця. Тое, кім з’яўляецца Ісус, раскрываецца на рацэ Ярдан праз словы: «Ты — Сын Мой улюбёны (Пс. 2, 7), упадабаў Я Цябе (Іс. 42, 1)» (Мр. 1, 11). Ісус аб’яўляецца ў хрышчэнні як абраны Богам памазаннік, гэта значыць Кароль (Пс. 2), але адначасова – як зняважаны, пакутуючы слуга з кнігі прарока Ісаі (Іс. 42, 53).
Для самога Ісуса Яго хрост азначаў хутчэй не сімвалічную «смерць для граху», а рэальную гатоўнасць выканаць волю Айца аж да смерці, для перамогі над грахом у будучыні. Таму Ісус называе хростам сваю смерць на крыжы: «Ці ж можаце піць келіх, які Я п’ю, або хрысціцца хростам, якім Я хрышчуся?» (Мр. 10)
Яшчэ падчас свайго публічнага служэння Ісус разам з вучнямі пераймаюць, працягваюць і развіваюць практыку Янавага хросту (Ян. 3, 22-26), а ў часе пасля ўваскрасення Ісуса практыка хросту становіцца неабходнай для ўваходжання ў супольнасць хрысціян.
Нягледзячы на тое, што галоўным «вобразам» хросту Царква абрала смерць і ўваскрасенне Хрыста (Рым. 6), а не хрышчэнне Ісуса ў рацэ Ярдан, усё ж сярод некаторых раннехрысціянскіх супольнасцей, а асабліва ў Сірыі і Егіпце, хрышчэнне верных аж да IV ст. адбывалася перш за ўсё праз згадванне хросту Ісуса, а не ў кантэксце Пасхі. З гэтых жа рэгіёнаў паходзяць і першыя згадкі пра святкаванне хросту Ісуса асобнымі супольнасцямі, датаваныя III ст. З IV ст. можа