Да дня роднай мовы

Дзень мовы, ці месяц, ці год…
А можа, на дзесяць год хопіць?
А можа, да скону мой рот
На мове дзядоў будзе мовіць…

Як пахі, як смакі, як слых,
Як голас, як зрок, як усмешка,
Цябе не магу я згубіць,
Бо ты – мая рана і сцежка.

Ты, мова, надзея мая,
Вада ў пустыні сасмаглым.
У чужых ці ў нашых краях
Цябе не спаганю з пагарды.

Жыві ты і я буду жыць,
Табой гавару, палымнею.
Часцінка маёй ты душы,
Цябе я люблю, як умею.

#хвілінка_паэзіі
#Туся
Каляндар “Каждый день”