By Belkorpus Дэмакратычнае апазіцыйнае асяроддзе надзвычай непразрыстае, раздробленае, з мноствам канфліктаў, нефармальных сувязяў, падкілемнай барацьбой за рэсурсы і ўплыў, многія працэсы маскіруюцца пад “адзінства”, але за знешняй ідыліяй ідуць цяжкія кулуарныя войны, часта незаўважныя для навічка.
Каб сапраўды разабрацца ў тым, што адбываецца, Ціханоўскаму спатрэбіцца мінімум 2–3 месяцы актыўнага ўдзелу, зносін, назіранняў і ўнутраных расчараванняў.
Але ёсць нюанс. Асноўную сутнасць ён пачне разумець ужо праз пару тыдняў, асабліва калі ў яго будзе магчымасць:
– наўпрост мець зносіны з рознымі групамі, а не толькі са штабам Ціханоўскай,
– убачыць, як размеркоўваюцца грошы і ўплыў,
– адчуць, дзе яго не хочуць бачыць, і параўнаць рэальныя справы з публічнай рыторыкай.
Але каб усвядомлена і цвяроза ацаніць усю карціну, без ілюзій, зразумець, хто з кім і супраць каго, хто робіць выгляд, а хто працуе – яму трэба пражыць у гэтым асяроддзі, а не толькі слухаць аповеды.
Так што: першыя сігналы аб сітуацыі ён атрымае не раней чым праз 2-3 тыдні, унутранае разуменне таго, што адбываецца, прыйдзе праз 1-2 месяцы, а поўная карціна сфармуецца праз 3 месяцы, пры ўмове, што ён сам гэтага захоча.
Калі Сяргей адразу ўвальецца ў каманду жонкі і будзе давяраць толькі ёй і яе асяроддзю, то ён можа і за паўгода не ўбачыць усёй глыбіні таго, што адбываецца.
Усё залежыць ад яго адкрытасці і здольнасці задаваць нязручныя пытанні, а галоўнае – слухаць і чуць. Гэта яго першая складанасць – разабрацца ў сітуацыі.
Але ўжо цяпер Ціханоўскі пры зносінах на сустрэчах з беларусамі зразумеў, наколькі моцна змянілася мысленне і настроі людзей, сказаўшы, што беларусы 2025 года “падаўленыя і запалоханыя”.
Не, Сяргей, ты памыліўся. Беларусы проста перасталі быць наіўнымі. Час лозунгаў скончыўся – людзі судзяць па рэальных учынках і справах.
І гэта была другая складанасць, з якой ён сутыкнуўся:
– страта як для блогера асноўнай часткі сваёй аўдыторыі, якая засталася ў Беларусі без магчымасці камунікаваць з ёй, якая не будзе слухаць самагубныя лозунгі зламаць рэжым ад чалавека, які знаходзіцца ў бяспечнай краіне.
Трэцяя складанасць – поўная адсутнасць канкрэтнага плана. Ну вось зусім ніякага…
Пакуль я чую, як гучаць толькі намеры (сустрэцца з кімсьці, пагаварыць пра нешта), а не канкрэтныя пакрокавыя рашэнні. Я не ведаю, магчыма, яшчэ застаўся электарат, якога дагэтуль натхняе яго харызма і словы ў стылі «я цэнтр», «я рухавік», «я зламаю рэжым», але за гэтымі словамі павінны стаяць структура, механізмы, людзі, каманда, праграма, сістэма. А іх яшчэ не відаць.
Чацвёртая складанасць –
Нягледзячы на заявы Ціханоўскага пра тое, што ён сам не хоча быць лідарам, сам факт яго з’яўлення на волі і вяртання ў палітыку ўплывае на ўвесь расклад сіл сярод беларускай апазіцыі ў эміграцыі.
Мы выдатна ведаем, што на сённяшні дзень у эміграцыі ўжо ёсць некалькі цэнтраў, насамрэч схавана канкуруючых паміж сабой і прэтэндуючых на ўплыў:
– каманда ягонай жонкі – Офіс Святланы Ціханоўскай;
– так званы Аб’яднаны пераходны кабінет (АПК);
– Каардынацыйная рада;
– НАУ Латушкі;
– фонды BYSOL, BY_help, Free Belarus Center, ABBA і іншыя групы або грамадскія структуры.
Гэтыя структуры даўно канкурыруюць паміж сабой – за рэсурсы, увагу Захаду, медыйную прысутнасць, кантроль над парадкам дня. Гэта схаваная, ціхая, але рэальная барацьба.
З’яўленне Ціханоўскага як новай палітычнай фігуры, аднаго з сімвалаў пратэстаў 2020 года, непазбежна ўносіць дысбаланс у іх спакойнае і размеркаванае “салодкае” жыццё.
– Хтосьці ўбачыць у ім шанец аб’яднацца, тым самым нарэшце ажывіць апазіцыю.
– Хтосьці палічыць магчымым выкарыстоўваць яго як марыянетку.
– Хтосьці – як пагрозу свайму ўплыву. Для кагосьці ён стане нязручным напамінам, што сапраўдную падтрымку ад людзей атрымліваюць за асабістую гісторыю, за турэмны тэрмін, за згубленыя гады ў калоніі, а не за асабістыя прэферэнцыі, знаёмствы, панібрацтва ці сувязі.
Каб сапраўды разабрацца ў тым, што адбываецца, Ціханоўскаму спатрэбіцца мінімум 2–3 месяцы актыўнага ўдзелу, зносін, назіранняў і ўнутраных расчараванняў.
Але ёсць нюанс. Асноўную сутнасць ён пачне разумець ужо праз пару тыдняў, асабліва калі ў яго будзе магчымасць:
– наўпрост мець зносіны з рознымі групамі, а не толькі са штабам Ціханоўскай,
– убачыць, як размеркоўваюцца грошы і ўплыў,
– адчуць, дзе яго не хочуць бачыць, і параўнаць рэальныя справы з публічнай рыторыкай.
Але каб усвядомлена і цвяроза ацаніць усю карціну, без ілюзій, зразумець, хто з кім і супраць каго, хто робіць выгляд, а хто працуе – яму трэба пражыць у гэтым асяроддзі, а не толькі слухаць аповеды.
Так што: першыя сігналы аб сітуацыі ён атрымае не раней чым праз 2-3 тыдні, унутранае разуменне таго, што адбываецца, прыйдзе праз 1-2 месяцы, а поўная карціна сфармуецца праз 3 месяцы, пры ўмове, што ён сам гэтага захоча.
Калі Сяргей адразу ўвальецца ў каманду жонкі і будзе давяраць толькі ёй і яе асяроддзю, то ён можа і за паўгода не ўбачыць усёй глыбіні таго, што адбываецца.
Усё залежыць ад яго адкрытасці і здольнасці задаваць нязручныя пытанні, а галоўнае – слухаць і чуць. Гэта яго першая складанасць – разабрацца ў сітуацыі.
Але ўжо цяпер Ціханоўскі пры зносінах на сустрэчах з беларусамі зразумеў, наколькі моцна змянілася мысленне і настроі людзей, сказаўшы, што беларусы 2025 года “падаўленыя і запалоханыя”.
Не, Сяргей, ты памыліўся. Беларусы проста перасталі быць наіўнымі. Час лозунгаў скончыўся – людзі судзяць па рэальных учынках і справах.
І гэта была другая складанасць, з якой ён сутыкнуўся:
– страта як для блогера асноўнай часткі сваёй аўдыторыі, якая засталася ў Беларусі без магчымасці камунікаваць з ёй, якая не будзе слухаць самагубныя лозунгі зламаць рэжым ад чалавека, які знаходзіцца ў бяспечнай краіне.
Трэцяя складанасць – поўная адсутнасць канкрэтнага плана. Ну вось зусім ніякага…
Пакуль я чую, як гучаць толькі намеры (сустрэцца з кімсьці, пагаварыць пра нешта), а не канкрэтныя пакрокавыя рашэнні. Я не ведаю, магчыма, яшчэ застаўся электарат, якога дагэтуль натхняе яго харызма і словы ў стылі «я цэнтр», «я рухавік», «я зламаю рэжым», але за гэтымі словамі павінны стаяць структура, механізмы, людзі, каманда, праграма, сістэма. А іх яшчэ не відаць.
Чацвёртая складанасць –
Нягледзячы на заявы Ціханоўскага пра тое, што ён сам не хоча быць лідарам, сам факт яго з’яўлення на волі і вяртання ў палітыку ўплывае на ўвесь расклад сіл сярод беларускай апазіцыі ў эміграцыі.
Мы выдатна ведаем, што на сённяшні дзень у эміграцыі ўжо ёсць некалькі цэнтраў, насамрэч схавана канкуруючых паміж сабой і прэтэндуючых на ўплыў:
– каманда ягонай жонкі – Офіс Святланы Ціханоўскай;
– так званы Аб’яднаны пераходны кабінет (АПК);
– Каардынацыйная рада;
– НАУ Латушкі;
– фонды BYSOL, BY_help, Free Belarus Center, ABBA і іншыя групы або грамадскія структуры.
Гэтыя структуры даўно канкурыруюць паміж сабой – за рэсурсы, увагу Захаду, медыйную прысутнасць, кантроль над парадкам дня. Гэта схаваная, ціхая, але рэальная барацьба.
З’яўленне Ціханоўскага як новай палітычнай фігуры, аднаго з сімвалаў пратэстаў 2020 года, непазбежна ўносіць дысбаланс у іх спакойнае і размеркаванае “салодкае” жыццё.
– Хтосьці ўбачыць у ім шанец аб’яднацца, тым самым нарэшце ажывіць апазіцыю.
– Хтосьці палічыць магчымым выкарыстоўваць яго як марыянетку.
– Хтосьці – як пагрозу свайму ўплыву. Для кагосьці ён стане нязручным напамінам, што сапраўдную падтрымку ад людзей атрымліваюць за асабістую гісторыю, за турэмны тэрмін, за згубленыя гады ў калоніі, а не за асабістыя прэферэнцыі, знаёмствы, панібрацтва ці сувязі.