By Belkorpus Радуніца (таксама Радаўніца, Радуніцкія Дзяды) – гэта асаблівы дзень у царкоўным календары, прысвечаны памінанню памерлых сваякоў. Ён адзначаецца ў другі аўторак пасля Вялікадня (Пасхі Хрыстовай). Гэта свята мае глыбокія карані і спалучае ў сабе як хрысціянскія, так і дахрысціянскія традыцыі ўшанавання продкаў, але ў хрысціянскім кантэксце яно набывае асаблівы сэнс.
Дата Радуніцы невыпадковая і цесна звязаная з галоўным хрысціянскім святам – Уваскрасеннем Хрыстовым (Вялікаднем):
1. Перамога над смерцю: Вялікдзень святкуе перамогу Ісуса Хрыста над смерцю. Яго Уваскрасенне дае надзею на вечнае жыццё і будучае ўваскрашэнне ўсіх памерлых.
2. Дзяленне пасхальнай радасцю: Пасля Светлага тыдня святкавання Вялікадня, калі асноўная ўвага надаецца радасці Уваскрасення, Царква заклікае падзяліцца гэтай радасцю з тымі, хто адышоў у вечнасць. Радуніца – гэта першы дзень пасля Вялікадня, калі ўстаноўлена асаблівае царкоўнае памінанне памерлых. Сама назва свята паходзіць ад слова “радасць”.
3. Пасля Нядзелі Тамаша: Радуніца адзначаецца пасля Нядзелі Тамаша (Антыпасхі), дня, калі ўспамінаецца з’яўленне ўваскрослага Хрыста апосталу Тамашу. Гэта яшчэ раз падкрэслівае рэальнасць і значэнне Уваскрасення, якое з’яўляецца асновай для радаснага памінання памерлых.
У дзень Радуніцы вернікі звычайна наведваюць храмы, дзе служацца памінальныя набажэнствы, а потым ідуць на могілкі. Там яны прыбіраюць магілы блізкіх, моляцца за супакой іх душ, запальваюць свечкі. Існуе традыцыя пакідаць на магілах велікодныя яйкі, па кавалку асвячонай паскі ці іншыя пачастункі як сімвал дзялення святочнай трапезай і радасцю Уваскрасення з памерлымі. Важнай часткай з’яўляецца менавіта малітва, а не проста пакіданне ежы.
Радуніца – гэта не дзень смутку, а свята надзеі, якое сцвярджае веру ў вечнае жыццё і будучую сустрэчу з блізкімі ў Валадарстве Нябесным дзякуючы Уваскрасенню Хрыста. Гэта дзень яднання жывых і памерлых у агульнай пасхальнай радасці.