Юда, раб Ісуса Хрыста, брат Якуба, пакліканым, якія асьвечаныя Богам Айцом і ахаваныя Ісусам Хрыстом: міласьць вам і мір і любоў хай памножацца.
Любасныя! Маючы ўсю руплівасьць пісаць вам пра супольнае збавеньне, я палічыў за патрэбнае напісаць вам умаўленьне – паспрыяць веры, адзін раз перададзенай сьвятым. Бо пракраліся некаторыя людзі, спрадвеку прызначаныя на гэтае асуджэньне, бязбожнікі, што абарочваюць ласку Бога нашага ў нагоду да распусты і выракаюцца адзінага Валадара Бога і Госпада нашага Ісуса Хрыста.
Я хачу нагадаць вам, хто ўжо ведае гэта, што Госпад, вызваліўшы народ з зямлі Егіпецкай, потым пагубіў тых, што ня веравалі, і анёлаў, якія не захавалі сваёй годнасьці, але пакінулі сваё жытло, трымае ў вечных кайданах, пад цемрывам, на суд вялікага дня.
Як Садома і Гамора і навакольныя гарады, што падобна да іх блудадзеілі і ўганяліся за іншаю плоцьцю, дастаўшы кары агнём вечным, пастаўлены ў прыклад, – гэтак сама будзе і з гэтымі лятуценьнікамі, якія апаганьваюць плоць, адмаўляюць начальствы і ліхасловяць высокія ўлады.
Міхаіл Арханёл, калі гаварыў з д’яблам, спрачаючыся пра Майсеева цела, не адважыўся вымавіць зьняважлівага выраку, а сказаў: “Няхай забароніць табе Госпад”. А гэтыя ганьбуюць тое, чаго ня ведаюць; а што з прыроды, як бязмоўныя жывёлы, ведаюць, тым і разбэшчваюць сябе. (Юд. 1, 1-10)