By Belkorpus 
Хвілін пяць мы пачакалі. Але рускія самі сябе не заб’юць.
– Дык пайшлі мо паглядзім. Чі як? – прапанаваў мне Воскар.
– Ну, трэба, так. Толькі я каску адзену, – пагадзіўся я, надзяваючы на галаву каску. Упершыню з таго моманта, як мы сёння выгрузіліся на пазіцыі.
Кос хацеў пайсьці з намі, але Воскар яго спыніў:
– Хлопцы, давайце вы тут пакуль пасядзіце, а мы пастраляем.
Марасіў мелкі дождж. Наш працоўны дзень працягваўся ў звычайным рэжыме: атрымоўвалі каардынаты ад Марпеха, стралялі, чакалі паправак альбо новых каардынат.
– У нас есть ещё два СПГ новых. У нас всё нормально. Этот сдадим (пасля фізічнага ізносу ствала) и будем еб@шить. Нам привезли ГУРовцы новые вообще нульцевые, ни разу не стреляные, – распавядаў Ваяр падчас аднаго з чаргаванняў у бліндажы нашым БПЛА-шнікам.
– Какого вообще года эти СПГшки? – запытаў хтосьці з БПЛА-шнікаў.
– Сама мадэль гэта 71-га ці 69-га года, – адказаў я (насамрэч, СПГ-9 выкарыстоўваецца з 1962-1963).
– Старая, – адзначыў Кос.
– Ну а если они стреляют как надо? – задаў рытарычнае пытанне хтосьці з БПЛА-шнікаў.
– Так да, я удивляюсь, что такая старая х@йня, а стреляет неплохо, – пагадзіўся Кос.
– Страляе як трэба, калі нармальныя снарады, – сказаў Воскар, маючы на ўвазе, што сёння адзін порах да снарада не здэтанаваў, даўшы асечку, а таксама снарады да сапага мінаметнага тыпу, якія заўсёды пераляталі на 250-300 метраў.
– Той новы сапог, мы паехалі ў Нью-Ёрк тады. Воскар сказаў, што ён больш дакладна працуе, чым гэты наш стары, – пачаў расказваць я гісторыю.
– Он ещё не разбитый. Люфтов нету, – удакладніў Ваяр.
– Да, люфтоў няма. І я наводжуся (па Крапіве) і чыста інтуітыўна думаю, што 30 метраў трэба наблізіць. Хаця першы раз мы з яго стралялі. Прыблізілі. Пострэл. Прама ў бліндаж. З першага стрэлу. Мы там прыхірэлі трошкі, таму што там дыстанцыя была 3,5 кілометры, – распавёў я гісторыю нашага траплення ў расейскі бліндаж пад Горлаўкаў.
– Это был первый и последний раз, когда с первого раза мы попали, – жартлівым тонам пракаментаваў Ваяр.
Кос засмяяўся.
– А почему “кабанчики”? – запытаў ён.
– Мы просто миномётчиков слушали (па рацыі). У них, короче, спи@дили, – прызнаўся Ваяр.
Па рацыі на нас выйшаў Марпех. У яго былі каардынаты новай цэлі для нас. А гэта азначала, што чаргаванне скончана і трэба бегчы працаваць па рускім.
Праз нейкі час дождж узмацніўся. Мы схаваліся ў бліндажы і проста сядзелі ў інтэрнэце з тэлефонаў праз старлінк. Чакалі калі зможам зноў пачаць працаваць. Але рацыя ажыла з усім іншай нагоды і голас Марпеха паведаміў:
– Друже, мы будем сниматься скоро, потому что дождь и ни х@я не видно.
– Дык пайшлі мо паглядзім. Чі як? – прапанаваў мне Воскар.
– Ну, трэба, так. Толькі я каску адзену, – пагадзіўся я, надзяваючы на галаву каску. Упершыню з таго моманта, як мы сёння выгрузіліся на пазіцыі.
Кос хацеў пайсьці з намі, але Воскар яго спыніў:
– Хлопцы, давайце вы тут пакуль пасядзіце, а мы пастраляем.
Марасіў мелкі дождж. Наш працоўны дзень працягваўся ў звычайным рэжыме: атрымоўвалі каардынаты ад Марпеха, стралялі, чакалі паправак альбо новых каардынат.
– У нас есть ещё два СПГ новых. У нас всё нормально. Этот сдадим (пасля фізічнага ізносу ствала) и будем еб@шить. Нам привезли ГУРовцы новые вообще нульцевые, ни разу не стреляные, – распавядаў Ваяр падчас аднаго з чаргаванняў у бліндажы нашым БПЛА-шнікам.
– Какого вообще года эти СПГшки? – запытаў хтосьці з БПЛА-шнікаў.
– Сама мадэль гэта 71-га ці 69-га года, – адказаў я (насамрэч, СПГ-9 выкарыстоўваецца з 1962-1963).
– Старая, – адзначыў Кос.
– Ну а если они стреляют как надо? – задаў рытарычнае пытанне хтосьці з БПЛА-шнікаў.
– Так да, я удивляюсь, что такая старая х@йня, а стреляет неплохо, – пагадзіўся Кос.
– Страляе як трэба, калі нармальныя снарады, – сказаў Воскар, маючы на ўвазе, што сёння адзін порах да снарада не здэтанаваў, даўшы асечку, а таксама снарады да сапага мінаметнага тыпу, якія заўсёды пераляталі на 250-300 метраў.
– Той новы сапог, мы паехалі ў Нью-Ёрк тады. Воскар сказаў, што ён больш дакладна працуе, чым гэты наш стары, – пачаў расказваць я гісторыю.
– Он ещё не разбитый. Люфтов нету, – удакладніў Ваяр.
– Да, люфтоў няма. І я наводжуся (па Крапіве) і чыста інтуітыўна думаю, што 30 метраў трэба наблізіць. Хаця першы раз мы з яго стралялі. Прыблізілі. Пострэл. Прама ў бліндаж. З першага стрэлу. Мы там прыхірэлі трошкі, таму што там дыстанцыя была 3,5 кілометры, – распавёў я гісторыю нашага траплення ў расейскі бліндаж пад Горлаўкаў.
– Это был первый и последний раз, когда с первого раза мы попали, – жартлівым тонам пракаментаваў Ваяр.
Кос засмяяўся.
– А почему “кабанчики”? – запытаў ён.
– Мы просто миномётчиков слушали (па рацыі). У них, короче, спи@дили, – прызнаўся Ваяр.
Па рацыі на нас выйшаў Марпех. У яго былі каардынаты новай цэлі для нас. А гэта азначала, што чаргаванне скончана і трэба бегчы працаваць па рускім.
Праз нейкі час дождж узмацніўся. Мы схаваліся ў бліндажы і проста сядзелі ў інтэрнэце з тэлефонаў праз старлінк. Чакалі калі зможам зноў пачаць працаваць. Але рацыя ажыла з усім іншай нагоды і голас Марпеха паведаміў:
– Друже, мы будем сниматься скоро, потому что дождь и ни х@я не видно.