Да сярэдзіны красавіка 2024 года сілавы блок (у тым ліку Полк Каліноўскага) не мог канчаткова вызнач…
27.10.2025Клачко Аляксандр Кусь
Да сярэдзіны красавіка 2024 года сілавы блок (у тым ліку Полк Каліноўскага) не мог канчаткова вызначыцца аб сваім удзеле ў перадвыбарчай гонцы ў КР-3.
Асабіста я вагаўся. З аднаго боку я ўжо меў негатыўны досвед супрацы ў гэтай структуры, калі тваё меркаваньне не ўлічваецца і ты месяц марнуеш дарма. Да таго ж, для мяне КР на той момант выглядаў як тонучы карабель. На які я мусіў прыняць рашэньне – узяць квіток альбо не.
КР для мяне выглядаў тады інструментам, які аніяк не ўплываў на набліжэньне майго вяртаньня вольным беларусам у вольную Беларусь. Інструмент, які дыскрыдытаваў сябе ў вачах беларусаў. Я разумеў, што ўваходзячы ў КР-3 замараю сябе ў вачах многіх беларусаў, і, у першую чаргу часткі добраахвотнікаў, чыё меркаваньне мне важна.
З кропкі гледжаньня агульнанацыянальнага інтарэса, я разумеў, што праз прызнаньне міжнароднымі партнёрамі, КР усё яшчэ меў патэнцыял не толькі перастаць тануць але і ўзмацніцца, запрацаваўшы на карысьць Беларусі, пры адной абавязковай умове: што стане пад ветразь Нацыянальнай барацьбы за аднаўленьне суверэнітэта Беларусі.
Калі я не пайду ў КР, то маё месца займе НГО-шнік якому не важна пры якой уладзе атрымоўваць гранты альбо паражэнец, які заўтра прагаласуе за прызнаньне нелегітымнага лукашэнкі.
Задача мінімум, якую я бачыў для сябе, у выпадку ўдзелу ў КР-3 – заняць месца таго, хто гатовы, пры выпадку, прагаласаваць за капітуаляцыю перад рэжымам лукашэнкі. Не даць яму гэта зрабіць.
Задача максімум: закласьці палітычныя ўмовы стварэньня нацыянальнага беларускага вызвольнага войска.
Чаша вагоў унутры мяне вагалася туды-сюды. Прасьцей было не ісьці. Але калі я абіраў прасьцейшы шлях з 2020 года?
Мне паступіла некалькі прапаноў далучыцца да розных спісаў. Сярод іх:
1. (Стася Гліннік:) “Хадзем са мной у спіс КР за еўрапейскую Беларусь.” (19 красавіка 2024)
(Кусь:) “Я апошні месяц вагаўся ісьці-не ісьці. Па выніку прыняў рашэнне пайсьці, хоць і разумею, што мне будзе бракаваць часу і актыўна быць у КР наўрадці змагу. Але рады, што і ты там будзеш.” (20 красавіка 2024).
2. Яўген Вільскі з прапановай далучыцца да ягонага спісу пад нумарам 5.
3. 11 красавіка 2024 на мяне выйшаў незнаёмы мне раней беларус Ігар Рынкевіч, які толькі прыехаў з Беларусі і прапанаваў мне стварыць асобны спіс, кіраўніком якога стану я асабіста:
“Прывітанне, Аляксандр! Я – Ігар Рынкевіч, зараз у Вільне. Чытаю з павагай вашы меркаванні. Якое ў вас стаўленне да выбараў у КР-3?”
Гэты чалавек выклікаў у мяне падазрэньні. Прабіўка нічога не дала. Але паводзіны і абставіны яго выхада на мяне выклікалі ў мяне ўнутраны недавер. Я, усё ж, сустрэўся з ім ва Ўжупісе 15 красавіка разам з Любай і маім будучым памочнікам дэлегата Максімам Капранам, каб пазнаёміцца асабіста і абмеркаваць прапанову. Я сказаў па выніку, што дам адказ аб супрацы па выбарчым спісе ў панядзелак вечарам – менавіта тады вырашыцца канчаткова ідзе сілавы блок у КР альбо не. 19 красавіка я адмовіў яму. На што ён бурна адрэагаваў, але прапрасіўся ў наш сілавы спіс. Мы адмовілі яму.
4. Паралельна, па рэкамендацыі Белпола, я выйшаў на блогераў, разглядаючы магчымасьць пайсьці з імі ў спісе, калі сілавы блок не пойдзе. Мне далі кантакт Аляксандра Кабанава. У той дзень, 15 красавіка 2024, я вяртаўся з неафіцыйнай падпрацоўкі на будоўлі і, пры пад’ездзе з хлопцамі на машыне да Вільні, ўпершыню пазнаёміўся з ім па тэлефону. Праз халодную рэакцыю Кабанава і маю гарачасьць дыялог ледзь не скончыўся так і не пачаўшыся. Але знаёмства і абмеркаваньне сумеснага пахода мяне ў спісе блогераў адбылося.
19 красавіка 2024 года сілавы блок, скаапераваўшыся з блогерамі, прыняў рашэньне ісьці ў КР. Вадзім Кабанчук на кароткае імгненьне ўзначаліў спіс.
Асабіста я вагаўся. З аднаго боку я ўжо меў негатыўны досвед супрацы ў гэтай структуры, калі тваё меркаваньне не ўлічваецца і ты месяц марнуеш дарма. Да таго ж, для мяне КР на той момант выглядаў як тонучы карабель. На які я мусіў прыняць рашэньне – узяць квіток альбо не.
КР для мяне выглядаў тады інструментам, які аніяк не ўплываў на набліжэньне майго вяртаньня вольным беларусам у вольную Беларусь. Інструмент, які дыскрыдытаваў сябе ў вачах беларусаў. Я разумеў, што ўваходзячы ў КР-3 замараю сябе ў вачах многіх беларусаў, і, у першую чаргу часткі добраахвотнікаў, чыё меркаваньне мне важна.
З кропкі гледжаньня агульнанацыянальнага інтарэса, я разумеў, што праз прызнаньне міжнароднымі партнёрамі, КР усё яшчэ меў патэнцыял не толькі перастаць тануць але і ўзмацніцца, запрацаваўшы на карысьць Беларусі, пры адной абавязковай умове: што стане пад ветразь Нацыянальнай барацьбы за аднаўленьне суверэнітэта Беларусі.
Калі я не пайду ў КР, то маё месца займе НГО-шнік якому не важна пры якой уладзе атрымоўваць гранты альбо паражэнец, які заўтра прагаласуе за прызнаньне нелегітымнага лукашэнкі.
Задача мінімум, якую я бачыў для сябе, у выпадку ўдзелу ў КР-3 – заняць месца таго, хто гатовы, пры выпадку, прагаласаваць за капітуаляцыю перад рэжымам лукашэнкі. Не даць яму гэта зрабіць.
Задача максімум: закласьці палітычныя ўмовы стварэньня нацыянальнага беларускага вызвольнага войска.
Чаша вагоў унутры мяне вагалася туды-сюды. Прасьцей было не ісьці. Але калі я абіраў прасьцейшы шлях з 2020 года?
Мне паступіла некалькі прапаноў далучыцца да розных спісаў. Сярод іх:
1. (Стася Гліннік:) “Хадзем са мной у спіс КР за еўрапейскую Беларусь.” (19 красавіка 2024)
(Кусь:) “Я апошні месяц вагаўся ісьці-не ісьці. Па выніку прыняў рашэнне пайсьці, хоць і разумею, што мне будзе бракаваць часу і актыўна быць у КР наўрадці змагу. Але рады, што і ты там будзеш.” (20 красавіка 2024).
2. Яўген Вільскі з прапановай далучыцца да ягонага спісу пад нумарам 5.
3. 11 красавіка 2024 на мяне выйшаў незнаёмы мне раней беларус Ігар Рынкевіч, які толькі прыехаў з Беларусі і прапанаваў мне стварыць асобны спіс, кіраўніком якога стану я асабіста:
“Прывітанне, Аляксандр! Я – Ігар Рынкевіч, зараз у Вільне. Чытаю з павагай вашы меркаванні. Якое ў вас стаўленне да выбараў у КР-3?”
Гэты чалавек выклікаў у мяне падазрэньні. Прабіўка нічога не дала. Але паводзіны і абставіны яго выхада на мяне выклікалі ў мяне ўнутраны недавер. Я, усё ж, сустрэўся з ім ва Ўжупісе 15 красавіка разам з Любай і маім будучым памочнікам дэлегата Максімам Капранам, каб пазнаёміцца асабіста і абмеркаваць прапанову. Я сказаў па выніку, што дам адказ аб супрацы па выбарчым спісе ў панядзелак вечарам – менавіта тады вырашыцца канчаткова ідзе сілавы блок у КР альбо не. 19 красавіка я адмовіў яму. На што ён бурна адрэагаваў, але прапрасіўся ў наш сілавы спіс. Мы адмовілі яму.
4. Паралельна, па рэкамендацыі Белпола, я выйшаў на блогераў, разглядаючы магчымасьць пайсьці з імі ў спісе, калі сілавы блок не пойдзе. Мне далі кантакт Аляксандра Кабанава. У той дзень, 15 красавіка 2024, я вяртаўся з неафіцыйнай падпрацоўкі на будоўлі і, пры пад’ездзе з хлопцамі на машыне да Вільні, ўпершыню пазнаёміўся з ім па тэлефону. Праз халодную рэакцыю Кабанава і маю гарачасьць дыялог ледзь не скончыўся так і не пачаўшыся. Але знаёмства і абмеркаваньне сумеснага пахода мяне ў спісе блогераў адбылося.
19 красавіка 2024 года сілавы блок, скаапераваўшыся з блогерамі, прыняў рашэньне ісьці ў КР. Вадзім Кабанчук на кароткае імгненьне ўзначаліў спіс.