Блізкія мне людзі ўсе як адзін адгаворвалі мяне ехаць. Незалежна ад іх стаўленьня да расеі. Яны хвал…
12.10.2025Клачко Аляксандр Кусь
Блізкія мне людзі ўсе як адзін адгаворвалі мяне ехаць. Незалежна ад іх стаўленьня да расеі. Яны хваляваліся за маё жыцьцё.
Знаёмыя рэагавалі па-рознаму. Звычайна гэта была рэакцыя як у майго зводнага стрыечнага брата: “Россия поступает неправильно. Но это вторая армия в мире и сопротивляться ей бесполезно. Киев падёт. Ты едешь бессмысленно умирать”.
“Ты сдурел? Серьёзно собираешься ехать на войну?” – патэлефанаваў мне праз 1,5 гады перарыву ў стасунках мой знаёмы памочнік машыніста цягніка з Баранавіч, калі я за 2 гадзіны да ад’езда ў “Maxime” купляў прадукты ў дарогу.
Толькі адзінкі падтрымлівалі мяне ў маім рашэньні.
Адна знаёмая (Ілона Рудзеня) нават казала потым маёй Любе: “Я никогда не подумала бы, что Саша поедет на войну. И вообще, покуда я не увидела тебя с ним, думала, что он голубой”.
Калі я ўжо з’ехаў, некаторыя беларусы ў святой сваёй прастаце дабівалі Любу: “Какой Саша молодец, что поехал!” И, тут жа, дадавалі: “Но как же он смог тебя бросить одну!?”
Мала хто лічыў, што Кіеў выстаіць.
Я сам на 95 адсоткаў быў упэўнены, што штурм Кіева немінучы. І я абавязкова буду ўдзельнічаць у гарадскіх баях за Кіеў.
Я ехаў насуперак усяму свайму асяродьдзю, якое лічыла маё рашэньне пазбаўленым сэнсу альбо смяротна небяспенай паездкай у адзін канец.
Але я не ехаў паміраць. Я ехаў рызыкаваць здароўем і жыцьцём дзеля захаваньня і аднаўленьня важных для мяне рэчаў: незалежнасьці спачатку Украіны, а потым і Беларусі.
Я ехаў змагацца з расейцамі, бо не змагацца для мяне з імі ў той момант азначала верную смерць. Маральную смерць. А яна горш за фізічную.
Знаёмыя рэагавалі па-рознаму. Звычайна гэта была рэакцыя як у майго зводнага стрыечнага брата: “Россия поступает неправильно. Но это вторая армия в мире и сопротивляться ей бесполезно. Киев падёт. Ты едешь бессмысленно умирать”.
“Ты сдурел? Серьёзно собираешься ехать на войну?” – патэлефанаваў мне праз 1,5 гады перарыву ў стасунках мой знаёмы памочнік машыніста цягніка з Баранавіч, калі я за 2 гадзіны да ад’езда ў “Maxime” купляў прадукты ў дарогу.
Толькі адзінкі падтрымлівалі мяне ў маім рашэньні.
Адна знаёмая (Ілона Рудзеня) нават казала потым маёй Любе: “Я никогда не подумала бы, что Саша поедет на войну. И вообще, покуда я не увидела тебя с ним, думала, что он голубой”.
Калі я ўжо з’ехаў, некаторыя беларусы ў святой сваёй прастаце дабівалі Любу: “Какой Саша молодец, что поехал!” И, тут жа, дадавалі: “Но как же он смог тебя бросить одну!?”
Мала хто лічыў, што Кіеў выстаіць.
Я сам на 95 адсоткаў быў упэўнены, што штурм Кіева немінучы. І я абавязкова буду ўдзельнічаць у гарадскіх баях за Кіеў.
Я ехаў насуперак усяму свайму асяродьдзю, якое лічыла маё рашэньне пазбаўленым сэнсу альбо смяротна небяспенай паездкай у адзін канец.
Але я не ехаў паміраць. Я ехаў рызыкаваць здароўем і жыцьцём дзеля захаваньня і аднаўленьня важных для мяне рэчаў: незалежнасьці спачатку Украіны, а потым і Беларусі.
Я ехаў змагацца з расейцамі, бо не змагацца для мяне з імі ў той момант азначала верную смерць. Маральную смерць. А яна горш за фізічную.