Сыне, рабі, як я навучыў цябе, каб вызваліцца: бо ты патрапіў у рукі паганых дзеля бліжняга твайго. Ідзі, бяжы, націскай на бліжняга, за якога ты паручыўся. Ня дай зачыніцца вачом тваім, ня дай спачынку павекам тваім. Як ланя, вырвіся з рукі, як птушка, з пасткі.
Ідзі, лянівец, да мурашкі, глянь, як яна стараецца: ты ж будзь мудрэйшы за яе. Ня знойдзеш над ёю начальніка, ні стоража, ні гаспадара; а летам яна зьбірае ежу, робіць запасы ў час жніва. Або ідзі да пчалы, пабач якая з яе работніца, як старанна працуе яна: вынікі працы яе ўладары і простыя людзі на здароўе спажываюць, усім яна любая і слаўная. Хоць і сіла ў яе невялікая, але славіцца яна мудрасьцю.
Як доўга, лянівец, будзеш ляжаць? Калі прасьнешся? Крыху пасьпіш, крыху пасядзіш, дрэмлючы, склаўшы рукі. Потым найдзе на цябе ўбоства, як нейкі валацуга, і бяда – як злы чалавек. Калі ж ня будзеш лянівым, як крыніца будзе жніво тваё, і бяда ўцячэ ад цябе, як злодзей.
Чалавек неразумны і нікчэмны ходзіць па дрэнным шляху: страляе вачыма, шоргае нагамі, пальцамі паказвае. У распусным сэрцы кнуе злое: у кожны час такі чалавек задумвае подступы для гораду. Дзеля гэтага загуба прыходзіць зьнянацку на яго, у адну хвіліну ён разьбіты, і няма для яго лякарства. Ён цешыцца з усяго, што ненавідзіць Бог і што выклікае ў Яго агіду: вока гордае, язык хлусьлівы, рукі, што кроў праведнага праліваюць; сэрца, што кнуе благія намеры, ногі што бягуць да праступства, сьведка фальшывы, што хлусіць і ўсчынае закалоты сярод братоў.
Сыне захоўвай законы бацькі твайго, і не адкінь навучаньняў маці тваёй. (6:3–20)