By Belkorpus Святы Кірыла Тураўскі (каля 1130 – пасля 1182) – адна з найбольш яскравых і значных постацей у духоўнай і культурнай гісторыі Беларусі і ўсяго ўсходнеславянскага свету XII стагоддзя. Ён быў выдатным царкоўным дзеячам, біскупам Тураўскім, таленавітым пісьменнікам, красамоўным прапаведнікам і глыбокім багасловам, якога сучаснікі і нашчадкі празвалі “Залатавустам” за яго выключны аратарскі дар.
Нарадзіўшыся ў старажытным горадзе Тураве (сучасная Гомельская вобласць Беларусі) у заможнай сям’і, Кірыла атрымаў выдатную для свайго часу адукацыю, верагодна, вучыўся не толькі мясцовым, але і грэчаскім кнігам. У даволі маладым узросце ён адчуў пакліканне да манаскага жыцця, прыняў пострыг у адным з тураўскіх манастыроў, а пазней нават на некаторы час стаў пустэльнікам-затворнікам, каб цалкам прысвяціць сябе малітве і кніжнай працы.
Каля 1169 года, дзякуючы сваёй мудрасці і духоўнаму аўтарытэту, Кірыла быў абраны на кафедру біскупа Тураўскага. На гэтай пасадзе ён праявіў сябе як руплівы пастыр, клапоцячыся пра сваю паству, умацоўваючы царкоўнае жыццё і ведучы барацьбу з рэшткамі паганства.
Аднак найбольшую славу Кірылу Тураўскаму прынесла яго літаратурная і прапаведніцкая дзейнасць. Да нас дайшла значная частка яго твораў: урачыстыя “Словы” (казанні) на вялікія царкоўныя святы (асабліва вядомы цыкл на Вялікдзень і Вербную нядзелю), малітвы, павучанні, прыпавесці, каноны. Яго творы адрозніваюцца глыбінёй думкі, вобразнасцю мовы, дасканаласцю формы і высокім літаратурным стылем. У сваіх казаннях ён не толькі тлумачыў Святое Пісанне, але і разважаў пра маральныя праблемы, заклікаў да пакаяння і духоўнага ўдасканалення.
Спадчына Кірылы Тураўскага аказала велізарны ўплыў на развіццё ўсходнеславянскай літаратуры, культуры і духоўнасці. Яго творы перапісваліся і чыталіся на працягу стагоддзяў. Святы Кірыла Тураўскі па праву лічыцца адным з найвялікшых айцоў беларускай Царквы і бліскучым прадстаўніком сярэднявечнай кніжнай культуры.