By Belkorpus 
Люты. Бахмут.
Дарога на працу ў Бахмут
(аповед 11)
частка 1
Зялёная – апошняя вуліца, па якой мы выязжалі з Часовага Яра ў Бахмут.
Зараз, гледзячы на мапу баёў Deepstate, бачна, што на ёй спынілася лінія фронта.
Ад Часова Ярскай вуліцы Зялёнай да ўскрайку Бахмута (пасёлак Хромава) было да 6 км адлегласьці альбо менш за 10 хвілін на машыне на поўнай хуткасьці. А праязжалі мы гэты кавалак шляху менавіта так, каб не трапіць пад прыцэльны абстрэл ворага.
Гэта асфальтаваная дарога да Бахмута ўяўляла сабой дзве паласы – па адной у кожным накірунку. Яна не была прамой, а ішла дугой. І заставалася адзіным найбольш бяспечным шляхам для абаронцаў горада, эвакуацыі параненых і падвоза гуманітаркі і боепрыпасаў.
На машыне мы ехалі хутка. Д(жон) аб’язджаў невялікія варонкі ад мін у асфальце. Часам разміналіся з сустрэчным транспартам. Мы альбо нас абганяла іншае аўто аднолькавага з намі зялёнага колера.
Ваяр адну за адной курыў цыгарэту за цыгарэтай. За 20 хвілін дарогі да пазіцыі ён мог скурыць іх тры-чатыры. Гэта было самае складанае для нас, некурцоў, – мяне і Бачы падчас гэтай дарогі у Бахмут.
Метрах у 600 ад нас, злева, выстраліла ў бок рускіх ўкраінская САУ.
Мы пад’язджалі да ўзгорка. Справа ад нас за новенькім невялікім бетонным дотам у лесапаласе стаяў украінскі танк. Сказаць, што ён там хаваўся – было б няправільна. Бо над ім развіваўся жоўта-блакітны сцяг Украіны.
За ўзгоркам адкрываўся непаўторны па сваёй прыгажосьці далягляд на Бахмут.
03.06.2024, Вільня
Дарога на працу ў Бахмут
(аповед 11)
частка 1
Зялёная – апошняя вуліца, па якой мы выязжалі з Часовага Яра ў Бахмут.
Зараз, гледзячы на мапу баёў Deepstate, бачна, што на ёй спынілася лінія фронта.
Ад Часова Ярскай вуліцы Зялёнай да ўскрайку Бахмута (пасёлак Хромава) было да 6 км адлегласьці альбо менш за 10 хвілін на машыне на поўнай хуткасьці. А праязжалі мы гэты кавалак шляху менавіта так, каб не трапіць пад прыцэльны абстрэл ворага.
Гэта асфальтаваная дарога да Бахмута ўяўляла сабой дзве паласы – па адной у кожным накірунку. Яна не была прамой, а ішла дугой. І заставалася адзіным найбольш бяспечным шляхам для абаронцаў горада, эвакуацыі параненых і падвоза гуманітаркі і боепрыпасаў.
На машыне мы ехалі хутка. Д(жон) аб’язджаў невялікія варонкі ад мін у асфальце. Часам разміналіся з сустрэчным транспартам. Мы альбо нас абганяла іншае аўто аднолькавага з намі зялёнага колера.
Ваяр адну за адной курыў цыгарэту за цыгарэтай. За 20 хвілін дарогі да пазіцыі ён мог скурыць іх тры-чатыры. Гэта было самае складанае для нас, некурцоў, – мяне і Бачы падчас гэтай дарогі у Бахмут.
Метрах у 600 ад нас, злева, выстраліла ў бок рускіх ўкраінская САУ.
Мы пад’язджалі да ўзгорка. Справа ад нас за новенькім невялікім бетонным дотам у лесапаласе стаяў украінскі танк. Сказаць, што ён там хаваўся – было б няправільна. Бо над ім развіваўся жоўта-блакітны сцяг Украіны.
За ўзгоркам адкрываўся непаўторны па сваёй прыгажосьці далягляд на Бахмут.
03.06.2024, Вільня