25 чэрвеня адзначаецца гадавіна з дня нараджэння беларускага пісьменніка Петруся Броўкі. У сваёй кнізе “Беларускі гістарычны анекдот” літаратуразнаўца Сяргей Шапран выкладае некалькі забаўных гісторый, якія здарыліся з Броўкам.
Карэктура за подпісам Броўкі
Валянцін Тарас, паэт і перакладчык, прыгадваў, што калі працаваў у газеце «Звязда», аднойчы ўзяўся правіць вершы Петруся Броўкі, што ішлі ў чарговы нумар. Броўка аддаў вершы непасрэдна галоўнаму рэдактару, той — адказнаму сакратару «Звязды» Нічыпару Пашкевічу, які, неадкладна паставіўшы іх на паласу, сказаў Тарасу:
— Вычытай карэктуру завязі паласу Пятру Усцінавічу. Ён адпачывае ў Каралішчавічах.
Прачытаўшы вершы адзін раз, другі і трэці, Тарас узяў самапіску і пачаў правіць, прычым правіць рашуча і адважна. Пашкевічу правак не паказаў, бо быў перакананы, што цяпер вершы «зайгралі».
Прыязджае ў Каралішчавічы. Броўка, толькі пачаўшы чытаць, ціха і злавесна пытаецца:
— Што гэта такое? Хто гэта тут накрэмзаў?
Тарас у адказ:
— Чаму «накрэмзаў»? Гэта — праўкі… Я хацеў… Бачыце…
— Я ўсё бачу, не сляпы! — Ад гневу Броўка пачырванеў. — Таму і пытаюся, хто гэта зрабіў? Вы?
— Я…
— А хто Вам дазволіў? Я пытаюся, хто Вам дазволіў, малады чалавек? Гэта што, Вашы вершы? Тут жа напісана во, уверсе — «Пятрусь Броўка»!
— Я хацеў, каб было лепш. Мне здавалася…
— І слухаць не жадаю, што Вам здавалася! Вы не маеце ніякага права перарабляць мае вершы! Нават калі яны кепскія! Я і сам не інвалід.
— Але, Пятро Усцінавіч, — наважыўся запярэчыць Тарас, — паглядзіце, так жа лепш!
— Усе Вашы праўкі я закрэсліваю! Бо гэта пісаў не я, а Вы. Няхай будзе горш, але маё, разумееце? А лепш за мяне Вы ўжо самі пішыце, добра?..
І, старанна затушаваўшы асадкай усе крамзолі Тараса, напісаў унізе паласы: «Чытаў Пятрусь Броўка».
Правёўшы госця да дзвярэй, Пётр Усцінавіч раптам абняў таго за плечы, зірнуў у вочы і шапнуў на вуха:
— Не расказвайце нічога рэдактару, бо Вам дастанецца на арэхі. Я ўсё-ткі Пятрусь Броўка. А лепш за мяне, паўтараю, пішыце самі!
…Апошні раз Тарас бачыў Броўку за месяц да смерці: Пётр Усцінавіч шпацыраваў з кіёчкам па алеі, слабенькі, сівенькі, зняможаны дзядок. Тарас паведаміў, што перакладае адзін ягоны верш на расейскую мову.
— Толькі пакіньце ў сваім перакладзе што-небудзь і ад мяне самога, — усміхнуўся Броўка. — Бо іначай не падпішу карэктуры.
Любімае выслоўе
Пятрусь Броўка, узначальваючы рэдакцыю «Беларускай Савецкай Энцыклапедыі», любіў паўтараць:
— Хлопцы, пішыце сумленна. Калі каму-небудзь нешта не спадабаецца, па-першае, начальства кніг не чытае — яно вечна занятае; па-другое, калі і прачытае, то не хутка. А калі прачытае, тады мы ўжо будзем на пенсіі.
