By Belkorpus 
У шэрым змроку дзень растаў,
у шэрым змроку гаснуць вочы.
Маё юнацтва — звон актаў,
маё юнацтва чэзне ў ночы,
бы колас, што з зямлі паўстаў,
каб у зямлі заснуць аднойчы.
Мой курс пракладзены здаўна,
я з карабля сачу прасторы:
няма ні берагу, ні дна,
і я вітанні шлю праз моры
у далеч, дзе смугі сцяна,
на сум па чалавеку хворы.
©Ізі Харык
Дабранач
@mog_drive_chat
у шэрым змроку гаснуць вочы.
Маё юнацтва — звон актаў,
маё юнацтва чэзне ў ночы,
бы колас, што з зямлі паўстаў,
каб у зямлі заснуць аднойчы.
Мой курс пракладзены здаўна,
я з карабля сачу прасторы:
няма ні берагу, ні дна,
і я вітанні шлю праз моры
у далеч, дзе смугі сцяна,
на сум па чалавеку хворы.
©Ізі Харык
Дабранач
@mog_drive_chat