• На могілках мала помнікаў па-беларуску; гэта вынік і русыфікацыі і часткова палянізацыі, і нерашучасьці беларускамоўных. • Эпітафіі ў Беларусі шматмоўныя: надпісы расейскай, польскай, царкоўнаславянскай, мовамі іўрыт і ідыш. • Беларуская мова (кірыліцай або лацінкай) на помніку натуральная. Зараз паступова вяртаецца тарашкевіца. • Беларушчына прабіваецца праз чужыя мовы ў стыхійных „непісьменных“ надпісах. Лепш бы адразу пісалі па-беларуску. • Імя па бацьку на -віч/-ўна — не ўласьцівы беларускай традыцыі элемэнт, нярэдка яго няма на помніках або пшуць Пятро, Іванаў (сын). • Заўсёды ў нас першым было імя чалавека: Францішак Скарына. Павага да асобы. Але пад уплывам савецкай канцыляршчыны памяняўся парадак: спачатку пішуць прозьвішча. Але традыцыя пакрысе вяртаецца. • Для роду нябожчыцы (дзявочага прозьвішча), маем формы: „З роду…“, „З дому…“, „Народжаная…“.
