Напісалі нам у бот ад імя дзяўчыны палітзняволенага. Палітзняволены, дарэчы, такі існуе, але ж і Вясна, і Дысідэнты сцвярджаюць, што блізкіх у яго няма.
Дзяўчына распавяла, як ёй крыўдна, што ў праваабаронцаў недакладная інфармацыя, як яна не ведае, чым дапамагчы.
А потым запатрабавала ці абмяняць свайго сябра на нашых адмінаў, ці, калі гэта “занадта”, выдаліць наш канал, інакш “іншыя невінаватыя людзі апынуцца за кратамі”.
Нешаноўны таварыш маёр, які любіць вобразы сумуючых дзяўчын! Вельмі добра, што вы прызналі: сядзяць невінаватыя людзі, закладнікі. Калі ў сапраўдным судзе вы будзеце казаць, што пераследавалі злачынцаў (ці лічылі іх злачынцамі), скрыны гутаркі дакажуць адваротнае.
Пакуль мы на волі, а палітвязні за кратамі, мы будзем працягваць. Кожны робіць тое, што можа. Адны спыняюць цягнікі, другія дасылаюць інфармацыю ў Беларускі Гаюн, трэція – данацяць у фонды, чацвёртыя – малююць графіці, і гэтак далей.
Ябацькі кажуць, што фота і тэксты нічога не каштуюць. Што існаванне чатаў ставіць у небяспеку карыстальнікаў гэтых чатаў. Што мінак можа сфоткацца са сцягам на дрэве ці з графіці і потым атрымаць суткі за такое фота. Што за ўлётку могуць пасадзіць не таго. Што кожны данат на дабрачыннасць за хвіліну ператвараецца ў фінансаванне экстрэмізма. Што трэба маўчаць, і тады, можа быць, нікога не закране.
Але “ставіць у небяспеку” не чат, не сцяг, не ўлётка, не фота, не допіс у Фэйсбуку. Ставіць беларусаў у небяспеку хунта, якая захапіла ўладу. Банда катаў і гвалтаўнікоў, якім няма розніцы, за што саджаць. Яны мараць задушыць тут усё, каб потым арыштоўваць за позіркі на вуліцах.
Не атрымаецца. Не задушыце. А ўсе пагрозы, пакаяльныя відэа, новыя законы – гэта толькі доказы вашай злачыннай дзейнасці. І кожны доказ чакае сваёй крымінальнай справы. Супраць вас.
Але. Што мы ўсё пра маёра ды пра маёра. Наш канал быў, ёсць і будзе для людзей, не для пацукоў. Кожны наш пост – гэта напамін пра злачынствы рэжыма, ці пра мужных беларусаў, што з рэжымам змагаюцца. Каб помніць. Каб працягваць. Каб не дазволіць у будучыні перагарнуць старонку. Ды і як яе перагарнуць – яна апошняя. Далей – новая кніга, пра Беларусь без пачвар.
Жыве Беларусь!
