By Belkorpus 
Сяброўкі і сябры! Мы працягваем серыю кароткіх інтэрв’ю з арганізатар_камі пастаянных клубаў і іншых івэнтаў у «Кропцы». Мы шчыра верым, што досвед такіх жа людзей, як і мы самі, можа натхніць мацней за ўсё!
– Кася, як узнікла ідэя рабіць моўныя курсы ў Тбілісі?
– Ідэя стварэння курсаў «Мова Нанова» ў Тбілісі належыць абсалютна не мне. Мінулы вядучы папрасіў перахапіць ініцыятыву. І калісьці ў 2014 годзе я дзяўчом хадзіла на такія курсы ў Мінску, а тут ужо сама стала выкладаць. Гэта для мяне вялікі гонар!
– Якую місію ты ставіш перад сабой і сваімі заняткамі?
– Курсы існуюць для неакадэмічнага вывучэння беларускай мовы. А мая місія – разбурыць той самы школьны страх вывучаць мову, рабіць розныя практыкаванні і ў рэшце рэшт гаварыць на ёй.
– Што цябе матывуе працягваць займацца гэтай дзейнасцю не за грошы?
– Спадзяюся, гэта не будзе гучаць занадта ганарліва, але мне прыемна разумець, што мая праца заахвочвае людзей цікавіцца беларускай мовай, як самастойнай і роўнай да іншых моў. Шукаць яе хітрыкі, адметнасці, паглынацца ў некаторыя моўныя аспекты і выпраўляць свае ж памылкі з разуменнем, адкуль яны ўзяліся.
– З якімі цяжкасцямі ты сутыкаешся пры арганізацыі мерапрыемстваў?
– Як бы дзіўна не гучала – пошук тэм. Іх так шмат існуе, што ў нейкі момант проста губляешся і ад гэтага, і ад жадання быць актуальнай. Таксама я ўсё шукаю той баланс паміж інфармацыяй для «навічкоў» і фактамі з мовазнаўства, гісторыі для ўжо дасведчаных слухачоў.
– Ці ёсць у цябе нейкая асаблівая гісторыя або момант, якім ты ганарышся?
– Ёсць такі дзень, і я праўда лічу яго пакуль найвышэйшым сваім поспехам. Гэта было 13 лістапада, калі мы гаварылі пра дыялекты. У той дзень прыйшло даволі шмат людзей. Ці то з-за тэмы, ці то з-за ўдалай пабудовы ўсёй сустрэчы, я адчула нейкую неверагодную еднасць з аўдыторыяй. Шмат хто пазбыўся сарамлівасці і распавядаў пра свой рэгіён, яго асаблівасці. Як ніколі адчувалася, што мы звязаны любоўю да Беларусі, тугой па ёй і жаданнем вярнуцца дадому. Ва ўспамінах да гэта часу застаецца пачуццё шчымлівай цеплыні да ўсіх прысутных тады.
– Кася, як узнікла ідэя рабіць моўныя курсы ў Тбілісі?
– Ідэя стварэння курсаў «Мова Нанова» ў Тбілісі належыць абсалютна не мне. Мінулы вядучы папрасіў перахапіць ініцыятыву. І калісьці ў 2014 годзе я дзяўчом хадзіла на такія курсы ў Мінску, а тут ужо сама стала выкладаць. Гэта для мяне вялікі гонар!
– Якую місію ты ставіш перад сабой і сваімі заняткамі?
– Курсы існуюць для неакадэмічнага вывучэння беларускай мовы. А мая місія – разбурыць той самы школьны страх вывучаць мову, рабіць розныя практыкаванні і ў рэшце рэшт гаварыць на ёй.
– Што цябе матывуе працягваць займацца гэтай дзейнасцю не за грошы?
– Спадзяюся, гэта не будзе гучаць занадта ганарліва, але мне прыемна разумець, што мая праца заахвочвае людзей цікавіцца беларускай мовай, як самастойнай і роўнай да іншых моў. Шукаць яе хітрыкі, адметнасці, паглынацца ў некаторыя моўныя аспекты і выпраўляць свае ж памылкі з разуменнем, адкуль яны ўзяліся.
– З якімі цяжкасцямі ты сутыкаешся пры арганізацыі мерапрыемстваў?
– Як бы дзіўна не гучала – пошук тэм. Іх так шмат існуе, што ў нейкі момант проста губляешся і ад гэтага, і ад жадання быць актуальнай. Таксама я ўсё шукаю той баланс паміж інфармацыяй для «навічкоў» і фактамі з мовазнаўства, гісторыі для ўжо дасведчаных слухачоў.
– Ці ёсць у цябе нейкая асаблівая гісторыя або момант, якім ты ганарышся?
– Ёсць такі дзень, і я праўда лічу яго пакуль найвышэйшым сваім поспехам. Гэта было 13 лістапада, калі мы гаварылі пра дыялекты. У той дзень прыйшло даволі шмат людзей. Ці то з-за тэмы, ці то з-за ўдалай пабудовы ўсёй сустрэчы, я адчула нейкую неверагодную еднасць з аўдыторыяй. Шмат хто пазбыўся сарамлівасці і распавядаў пра свой рэгіён, яго асаблівасці. Як ніколі адчувалася, што мы звязаны любоўю да Беларусі, тугой па ёй і жаданнем вярнуцца дадому. Ва ўспамінах да гэта часу застаецца пачуццё шчымлівай цеплыні да ўсіх прысутных тады.