На працягу сямі дзён мы ўзгадваем рэпрэсаваных паэтаў.
Ізі Харык
Спявала ноч пяшчотнаю гітарай, мая самота — ночы пераліў, ні клопат не цвяліў, ні смутак не паліў — сінела ноч, зрабіўшыся гітарай, гучаў яе пяшчотны пераліў.
І ад зямных палёў да ціхіх зораў дрыготка ўзносіўся за зыкам зык, і прамяністы ліўся красавік, і прагавіта вёў я гукам лік. Вясна квітнела ў трапятанні зораў, душа мая лілася ў красавік.
Паветра саладзела, і вясной цяплом густым сагрэлася зямля. Зрабіўся я шчаслівым спакваля, прыняўшы цішыню майго жылля, імкнуў у даль, захоплены вясной, і любай мне была мая зямля.
Гэты верш у арыгінале напісаны на ідышы (пераклала Ганна Янкута), але няхай у шэры восеньскі дзень ад яго стане цёпла кожнаму беларусу.
