На працягу сямі дзён мы ўзгадваем рэпрэсаваных паэтаў.
Юлі Таўбін – фантастычны паэт. Кожны радок – чарадзейства, кожны верш адчуваеш. Колькі ў іх сіл, і маладосці, і жыцця, і любові, і любові да жыцця. Пачытайце.
Люблю я край, дзе вечары Ў далёкім небе сьцеляць столкі І промні ранічнай зары Вітаюць юныя пасёлкі.
Там дымнай занізьзю палі Ня будуць зьвіты і затканы, Там буры-ветры разьмялі Сьляды забытага кургана.
Цьвітуць сады… Сінее высь… Бруіцца зорнае насеньне… Як добра будзе тут калісь Зарыцца з галавою ў сене!
Ці пад няўпынны зорны бег У неабсяжным сінім глянцы Раскласьці вогнішча-начлег Ля стромкіх сосен на палянцы…
Калосьсяў сьпелых сумны звон Супыняць людзі, бы асілкі, І прынясуць ім буйны плён Зубцамі жорсткімі касілкі.
А потым прыдзе лістапад, — І восень смуглая угледзіць, Як будзе вецер лашчыць сад І граць на яблынкавай медзі.
Ах, гэты край нізін і круч, Равы, суглінкавыя пашы… Табе ў адзнаку — „Беларусь“ Надалі назву продкі нашы…