By Belkorpus Яна нарадзілася 9 жніўня 1910 года каля мястэчка Воўпа, у Гродзенскай губерні. У дзяцінстве шмат чытала, любіла прыроду, захаплялася беларускай мовай і вершамі. Вучылася ў польскай школе, але там яна яшчэ мацней адчула сябе беларускай. І ўжо ў падлеткавым узросце пачала пісаць першыя вершы.
У 1935 годзе Ларыса выйшла замуж за беларуса Яна Геніюша, які вучыўся ў Празе на медыка, а ў 1937 годзе пераехала да яго. У эміграцыі яе паэтычны талент расквітнеў: яна друкуецца ў газетах, выступае, у 1942 годзе выдае першы зборнік «Ад родных ніў» – пра тугу па Радзіме, адарванасць і любоў да беларускага.
У Празе яна знаёміцца з Васілём Захаркам – прэзідэнтам Рады БНР, і неўзабаве становіцца не проста сяброўкай, а актыўнай дзяячкай. У 1943 годзе Ларысу прызначаюць генеральнай сакратаркай Урада Беларускай Народнай Рэспублікі. Яна захоўвае і ўпарадкоўвае архівы БНР, дапамагае эмігрантам, палітычным уцекачам, беларускім ваеннапалонным.
Але ўжо ў 1948 годзе Ларысу і Яна арыштоўвае савецкая дзяржава. Іх сілай вывозяць з Чэхаславакіі. У 1949 годзе яны атрымліваюць жорсткі прысуд: 25 гадоў лагераў ГУЛАГу – нібыта за антысавецкую дзейнасць. У нечалавечых умовах Ларыса не губляе духу, дапамагае іншым, захоўвае чалавечнасць.
У 1956 годзе, пасля смерці Сталіна, яе вызваляюць. Але савецкае грамадзянства Геніюш не прымала прынцыпова. За гэта яна расплачваецца абмежаваннямі: пад наглядам КДБ, без магчымасці друкавацца, без права пакінуць СССР. Яе не чапалі, але і жыць вольна не давалі.
Ларыса Геніюш пасялілася ў Зэльве, у маленькай драўлянай хаце каля касцёла. Працавала ў бібліятэцы, пісала вершы – галоўным чынам для дзяцей, бо толькі іх дазвалялі друкаваць. Але і ў гэтых радках было тое ж самае: сумленне, дабрыня, глыбіня.
Памерла яна ў 1983 годзе. На яе пахаванні не проста сабралася ўся Зэльва – з родных куткоў Беларусі прыязджаў увесь цвет нацыі, сярод якіх Уладзімір Арлоў, Адам Мальдзіс.
Да самай смерці Ларыса Геніюш засталася непакорлівай. Яе не рэабілітавалі, не вярнулі грамадзянства, але для беларусаў яна – грамадзянка вольнай Беларусі.