У аснове парадыгмы руху чалавечага жыцця ляжыць гісторыя стварэння Богам свету за 6 дзён і адпачынку – на сёмы дзень.
Мы шэсць дзён працуем, а адзін дзень – прысвячаем Богу, вызваляючы сябе ад зямных клопатаў. І гэтым сёмым Гасподнім днём, які займае важнае месца ў літургічнай свядомасці хрысціян, з’яўляецца нядзеля. Гэты дзень ад пачатку для першых хрысціян быў днём для Эўхарыстыі. У ім хрысціяне збіраліся разам, каб згадваць усё, што сталася ў Хрысце, усе яго збаўчыя дзеянні. Найперш — гэта смерць і ўваскрасенне Ісуса, але ўвогуле ў нядзелю святкавалі ўсё жыццё Хрыста — увесь Яго збаўчы провід. Таму ў раннім хрысціянстве нядзеля мела шмат цікавых харызматычных назваў — дзень Гасподні, першы дзень, восьмы дзень (гэта такая апакаліптычная назва, якая, з аднаго боку, прывязвае гэты дзень да гісторыі, а з другога — выводзіць за яе межы). Нядзеля — смерць і ўваскрасенне Хрыста — выводзіць нас за межы гісторыі і ўводзіць у пэўную эсхаталагічную збаўчую рэчаіснасць.
Да сённяшняга дня нядзеля мае асаблівы статус у літургічным жыцці Царквы. Гэта дзень, у які мы спяваем тэксты пра ўваскрасенне ў гонар Ісуса. І менавіта яна – нядзеля – закладвае аснову для тыднёвага кола богаслужэнняў. Усе тэксты гэтых богаслужэнняў знаходзяцца ў літургічнай кнізе, якая называецца Актоіх (з грэч. мовы – васьмігалоснік) – гэта кніга, якая змяшчае ў сабе ўсе зменныя тэксты богаслужэнняў, падзеленыя па прынцыпе васьмі таноў.
Кожны дзень тыдня мае асаблівы літургічны ўспамін, асаблівы змест. Панядзелак прысвечаны нябесным бесцялесным сілам, якія атачаюць пасад Божы, няспынна служаць Богу, выконваюць Яго збаўчыя пастановы ў свеце і славяць Яго.
Аўторак прысвечаны прадвесніку Гасподняму Яну, які папярэдзіў збаўчае прышэсце Ісуса ў свет і ўказаў сваім жыццём і непасрэдна сваім жэстам і пропаведдзю на Ягня Божае, якое бярэ на сябе грэх свету.
Серада мае падвойнае літургічнае значэнне: яна прысвечана Крыжу Гасподняму і Найсвятой Багародзіцы.
Чацвер прысвечаны тым людзям, якія служылі Богу ў гэтым свеце, абвяшчалі Яго Слова, былі пастырамі і настаўнікамі. Гэта ў першую чаргу апосталы Хрыста, а таксама свяціцель Мікалай, які ў царкоўнай традыцыі і свядомасці адзначаецца асаблівымі дабрадзейнасцямі.
Пятніца — гэта ўспамін ахвяры і мукі Хрыста, якія даравалі нам збаўленне.
Субота таксама мае асаблівы статус. Хаця ў хрысціянскай свядомасці яна не мае такога статусу, якую мела ў юдэйскай рэлігіі, але ўсё ж нясе на сабе адбітак той асаблівай блаславёнай вялікай суботы, калі Хрыстос спачывае ў магіле. І тут ёсць цікавая багаслоўская паралель: як Госпад, паводле апісання з кнігі Быцця, «адпачыў ад усіх спраў Сваіх», ствараючы свет, так і Збаўца спачыў у магіле, адпачываючы ад усіх сваіх збаўчых спраў. Таму субота таксама мае асаблівае літургічнае значэнне і сёння мае два асноўныя літургічныя элементы — успамін усіх святых і памерлых.
Вельмі цікава, што ўсіх святых і ўсіх памерлых мы ўспамінаем у адзін дзень. У гэтым ёсць глыбокая багаслоўская інтуіцыя Царквы, паколькі мы верым, што кожны хрысціянін, кожны ахрышчаны, які адыходзіць да Госпада, маем надзею, – далучаецца да святых. Згадайце гэты вядомы псалом: «Са святымі супакой, Хрысце, душы заснулых слуг Тваіх». Царква аддае памерлага чалавека ў рукі Бога з надзеяй, што ён будзе радавацца ў вечнай хвале разам з усімі Яго святымі.
