Андрэй застаўся ў Ісуса і даведаўся пра многае ад Яго, але не затоіў скарба, а спешна пабег да свайго брата, каб зрабіць яго супольнікам Хрыста. Звярні ўвагу на тое, што ён сказаў свайму брату: «Мы знайшлі Месію (гэта значыць Хрыста)» (Ян 1, 41). Бачыш, якім чынам ён паказвае тое, пра што даведаўся за кароткі час? З аднаго боку Андрэй сведчыць пра сілу, з якою Настаўнік пераконваў сваіх вучняў, а з другога боку выяўляе стараннае імкненне саміх вучняў, якія шукалі гэтага ўжо ад пачатку. Словы Андрэя сказаны ад душы, якая горача жадала з’яўлення Месіі, чакала з вялікай радасцю Ягонага прышэсця з неба, а пасля таго, як Ён з’явіўся, паспяшалася расказаць пра ўсё гэта іншым. Словы Андрэя былі праяўленнем братэрскай прыхільнасці, сваяцкай любові і шчырага пачуцця, а таксама жаданнем працягнуць руку братам у духу.
Звярні ўвагу і на тое, які пакорлівы і паслухмяны ад самага пачатку дух Пятра. Ён прыбягае адразу без ніякага прамаруджвання. Евангелле кажа: «І прывёў яго да Ісуса» (Ян 1, 42). Няхай ніхто не абвінавачвае Пятра ў даверлівасці, маўляў, ён, асабліва не разважаючы, прыняў сказанае. Напэўна, брат усё дакладна і дэталёва яму распавёў, бо евангелісты шмат што скарачаюць, імкнучыся да сцісласці. Зрэшты, не гаворыцца, што Пётр адразу паверыў, але што Андрэй прывёў яго да Ісуса, каб той даведаўся пра ўсё сам. Разам з ім быў яшчэ іншы вучань, які таксама прыйшоў для гэтага.
Калі Ян Хрысціцель гаварыў: «Вось Ягнё Божае» і: «Вось Той, Хто хрысціць Духам Святым» (пар. Ян 1, 29. 33), то справу высвятлення гэтага ён пакідае Хрысту. Гэтак жа і Андрэй, які не толькі не палічыў сябе здольным усё растлумачыць, але і прывёў да самой крыніцы святла брата, які, узрадаваўшыся, так паспяшаўся, што не марудзіў ні хвіліны.
Св. Ян Залатавусны
