#НасустрачРаству. Бэтлеемская зорка паказвае шлях і кліча ў дарогу«На небе зорка ясна заззяла і мілы…

Любімая калядка майго дзяцінства… Яна абвяшчае аб нараджэнні Збаўцы, а першым знакам, якім неба абвяшчае гэтую збаўчую радасную навіну, з’яўляецца зорка.

Навукоўцы ўсіх часоў ламалі сабе галаву над высвятленнем прыроды і паходжання гэтай зоркі. Было шмат астранамічных тэорый: нехта атаясамліваў гэтую зорку з каметай Галеяй, хоць апошняя з’явілася задоўга да Нараджэння Хрыстовага – у 12-11 гадах да Нараджэння Хрыста. Іншыя, як, напрыклад, вядомы вучоны Іаган Кеплер (+1630), падлічылі, што з 7 на 6 год да Хр., які лічыцца верагодным годам нараджэння Ісуса, адбылося злучэнне планет Юпітэра, Сатурна і Марса, і сцвярджаюць, што менавіта гэтая з’ява апісана ў Евангеллях як новая зорка Хрыста-Месіі. Хтосьці яшчэ прыйшоў да думкі, што бэтлеемская зорка – гэта нейкая звышновая, гэта значыць слабая або вельмі далёкая зорка, на якой адбыўся каласальны выбух, у выніку якога ў небе працяглы час выпраменьвалася інтэнсіўнае святло.

Айцы Царквы падыходзілі да разумення прыроды і паходжання гэтай зоркі хутчэй з багаслоўскага пункту гледжання, бачачы ў ёй цудоўную звышнатуральную з’яву, «нябачную сілу, якая прыняла выгляд зоркі» (Ян Залатавусны), каб прывесці мудрацоў з Усходу да Нованароджанага Месіі. Сапраўды, дзіўны рух зоркі, якая то з’яўляецца на небасхіле, то знікае, і пры гэтым ідзе не з усходу на захад, а з поўначы на ​​поўдзень і, нарэшце, як бы сыходзіць з дарогі і “спыняецца” над месцам, дзе нарадзілася Дзіцятка, — усё гэта дае падставы меркаваць, што евангеліст Мацвей у сваім апісанні, верагодна, гаворыць хутчэй пра зорку цудоўную — «рэлігійную» або «багаслоўскую».

Аднак, якою б ні была прырода гэтай зоркі, важна, што яна з’яўляецца для нас Божым знакам пра нараджэнне Хрыста Збаўцы. Сваім незвычайным святлом яна прыцягнула ўвагу мудрацоў. Магчыма, у сваім сэрцы гэтыя людзі здаўна адчувалі покліч да сустрэчы з Усявышнім, у прыватнасці пад уплывам той мудрасці, якую яны чэрпалі ад сузірання прыродных свяцілаў. І вось цяпер выгляд яснай зоркі з новай сілай даў ім усведамленне іхніх унутраных пошукаў, адчуванне прагі сустрэчы з Богам, запаліў гарачае жаданне Яго. Таму, ведзеныя не столькі зоркай, колькі сваім унутраным жаданнем, прагай сэрца, яны вырушаюць у дарогу.

Зорка — сімвал і знак Божай блізкасці і Божай велічы, які вельмі натуральна ўздымае душу да Бога. Аднак у сэрцы кожнага чалавека свеціць і іншая зорка, духоўная — адвечная прага, якую ў глыбінях нашай істоты запісаў Бог: сустрэць нашага Творцу і Збаўцу, наблізіцца да Яго, злучыцца з Ім. Нам трэба толькі ўмець заўважаць гэтыя зоркі — і тыя, што на небе, над намі, і тыя, што знаходзяцца ў патаемных кутках нашай уласнай душы. Нямецкі філосаф Імануіл Кант у свой час пісаў: «Дзве рэчы напаўняюць маю душу ўсё новым здзіўленнем і блаславеннем — зорнае неба нада мной і маральны закон ува мне».

Аднак, каб перажыць сустрэчу з Богам, недастаткова проста ўбачыць «зорку» або палюбавацца яе прыгажосцю. Трэба вырушаць у дарогу, рабіць крокі насустрач Богу, быць у пошуках, аж пакуль не дасягнем мэты.

Малітва: Мой Госпадзе і Уладару, Валадар неба і зямлі! Ты запальваеш сонца і месяц, Ты пасылаеш ясныя зоркі, каб паказвалі нам дарогу і падтрымлівалі жыццё ўсім стварэнням. Ты запаліў у сэрцы кожнага чалавека таямнічае духоўнае святло — жаданне вечнасці і прагненне сустрэчы з Табой. О зорка Бэтлеему, што ззяеш у небе нада мной і ў сэрцы ўва мне! Вядзі мяне да Бога, праводзь па дарозе жыцця, аж пакуль я не стану на парозе Дома Айца, пакланюся Уцелаўлёнаму Богу і, ачысціўшыся агнём Святога Духа, з’яднаюся з маім Богам, Творцам і Збаўцам навекі. Амін.

Ул. Багдан Дзюрах