Гісторыя забітага ў 1623 г. у Віцебску полацкага архіепіскапа Язафата Кунцэвіча ў 18 ст. стала дужа…

 Гісторыя забітага ў 1623 г. у Віцебску полацкага архіепіскапа Язафата Кунцэвіча ў 18 ст. стала дужа папулярнай ў Еўропе. У базыльянскі навіцыят ў Быцені на Шчары ехалі прэтэндэнты з Аўстрыі, Чэхіі, Маравіі, Прусіі, Венгрыі, італьянскіх дзяржаваў. Многія бралі сабе манаскае імя Язафат. Я ўжо распавядаў сумную гісторыю сваяка нунцыя Язафата Палавічыні з Пармы, які памёр у Быцені ў 1686 г., не даўшы рады мясцовай ежы.

У 1770-х гг. у Вялікім Княстве Літоўскім з’явіўся новы Язафат – дэ Ласкарыс.

Ён быў прадстаўніком адной з галін арыстакратычнага візантыйскага роду. Сярод Ласкарысаў былі і вялікія магістры Мальтыйскага ордэна.

Язафат дэ Ласкарыс нарадзіўся ў Вероне ў Венецыянскай Рэспубліцы каля 1738 г.
З 1790-х г. быў прапаведнікам і вікарыем базыльянскіх манастыроў у Кобрыне і Навасёлках.

Аўтар твора “Верш да ўрачыстых імянінаў яснавяльможнага яго міласці пана Тадэвуша Агінскага, троцкага ваяводы” (Вільня, 1776). Выкладаў французскую і нямецкую мовы ў базыльянскіх школах.

Апошнія гады свайго жыцця правёў у Антопалі, дзе ў 1812 г. і памёр.

На здымку царква былога базыльянскага манастыра ў Антопалі (сёння Драгічынскі раён Брэсцкай вобласці).

Побач з ёй калона, якая няслушна атрыбутуецца як “калона ў гонар 3 мая 1791 г.”
Хутчэй за ўсё гэта калона-капліца ў гонар юбілею 1825 г.

Дзяніс Лісейчыкаў https://www.facebook.com/share/cdWJg6cAQHB7q1GH/?mibextid=oFDknk