«…У журботнай цішы ідуць людзі, глядзяць на бронзавую постаць непакорнага чалавека ў расхрыстанай абгарэлай сарочцы з мёртвым хлапчуком на руках і на мармуровай клуні чытаюць словы – запавет мёртвых да жывых…» Сцяпан Кухараў, урывак з нарысу «Званы Хатыні»
