By Belkorpus Прыкладна кожныя два месяцы малодшая дачка сядае з тэлефонам і адную за адной слухае свае любімыя песні – Пагоню, Гімн Белага Легіёну, Магутны Божа, Старога Ольсу. Слухае і плача ўголас. Перыядычна пытацца пра дзядзю Міраслава, якога, я думаў, ужо і не памятае, бо апошні раз ён гасціў у нас, калі ёй было хіба два гады. Пасля гэтага яе трошкі адпускае, каб месяцы праз два паўтарыцца зноў.
Калі аднойчы мы вернемся, літасці ня будзе. Дзіцячыя слёзы адпомсцяцца рэкамі варожай крыві.