By Belkorpus 
ЛІСА
Усходні фронт Украіны. Маляўнічыя мясціны! Было б гэта ў Беларусі – пабудаваў бы тут дом і жыў
Шукаю вярбу. Яна не траплялася мне тут на вочы. Маю пэўны сумнеў, што знайду яе. Але чамусьці ведаю, што вярбу трэба шукаць ля вады.
Так і ёсьць – яе шмат ля ручайка. Ён журчыць сваёй празрыстай вадой і нясе яе недзе далей паміж дрэў дубовага гаю – рэдкай з’явы для гэтых мясцін.
Пляма снега, ў якой я стаю, бруднымі ад гразі слепкамі адпячатала мае бацінкі.
Дастаю тэлефон. Ен выпадкова націснуўся ў кармане і завіс. Трэба пачакаць. Стаю, не варушуся. І тут нешта рыжае бяжыць па-за дрэвамі па леташняй лістоце.
Сабака ці ліса?
Ліса!
Здымаю аўтамат. Стаўлю засцерагальнік на адзіночны стрэл. Цэлюся.
Ліса спынілася ў 30 метрах ад мяне. Мабыць не бачыць. Але нешта падазрае. Мо вецер з майго боку. Я не варушуся і думаю: націсну я курок і што далей?
Есьці яе не буду, а шкура мне на халеру не патрэбна.
Варухнуўся, вяртаючы аўтамат за плячо. Ліса пабачыла рух і хуценька пабегла ад мяне па сваім лісьім справам.
Усходні фронт Украіны. Маляўнічыя мясціны! Было б гэта ў Беларусі – пабудаваў бы тут дом і жыў
Шукаю вярбу. Яна не траплялася мне тут на вочы. Маю пэўны сумнеў, што знайду яе. Але чамусьці ведаю, што вярбу трэба шукаць ля вады.
Так і ёсьць – яе шмат ля ручайка. Ён журчыць сваёй празрыстай вадой і нясе яе недзе далей паміж дрэў дубовага гаю – рэдкай з’явы для гэтых мясцін.
Пляма снега, ў якой я стаю, бруднымі ад гразі слепкамі адпячатала мае бацінкі.
Дастаю тэлефон. Ен выпадкова націснуўся ў кармане і завіс. Трэба пачакаць. Стаю, не варушуся. І тут нешта рыжае бяжыць па-за дрэвамі па леташняй лістоце.
Сабака ці ліса?
Ліса!
Здымаю аўтамат. Стаўлю засцерагальнік на адзіночны стрэл. Цэлюся.
Ліса спынілася ў 30 метрах ад мяне. Мабыць не бачыць. Але нешта падазрае. Мо вецер з майго боку. Я не варушуся і думаю: націсну я курок і што далей?
Есьці яе не буду, а шкура мне на халеру не патрэбна.
Варухнуўся, вяртаючы аўтамат за плячо. Ліса пабачыла рух і хуценька пабегла ад мяне па сваім лісьім справам.