Люты. Бахмут.
Выбар пазіцыі. Як жа без яго.
(аповед 3)
(частка 3)
Думкі ў прыбіральні.
Апошняй кропкай у справе (не) выбару пазіцыі ў гэтым месцы з’явілася тое, што на шляху магчымай траекторыі палёта нашага снарада быў электрычны дрот, што ўсё яшчэ вісеў тут на слупах.
Мы вырашылі з’язжаць і пашукаць пазіцыю ў іншым месцы.
Але ў мяне прыхваціла страўнік і я быў вымушаны скарыстацца вулічнай прыбіральняй.
Карыстацца прыбіральняй было нязручна ў амуніцыі.
Прыйшлося зняць каску, бронекамізэльку і, нават, РПС-ку (раменна-плячавая сістэма) да якой быў прылаштованы разгрузны падсумак для пустых магазінаў падчас бою.
РПС-ка ў мяне была з кеўларам. Яе яшчэ ці то ў траўні, ці то ў чэрвені 2022 перадаў “Лысаму” “Кіт” (яны на той момант жылі ў кіеўскай распалазе ў адным пакоі з “Аўгустам”). А “Лысы” ужо перадаў яе мне, бо сам збіраўся з’язжаць з Украіны ў Польшчу.
Аўтамат я паставіў ля дзвярэй на ўваходзе.
На гэтым працэсе думкі мае пераключыліся на тое, што я станаўлюся болей ўразлівым у такім становішчы як для аскепкаў (не маючы ані каскі,ані броніка), так і для магчымай дыверсіі (бо нават не трымаю ў руках зброю).
Наступная думка, якая наведала мяне, была аб тым як жа будзе выглядаць недарчна мая смерць у вулічнай прыбіральні Бахмута са спушчанымі порткамі, калі зараз у яе прыляціць варожы снарад.
Гэта нагадала мне сітуацыю ў пачатку снежня 2022-га на ўсходнім ускрайку Бахмута, калі я праводзіў ноч у акопе ў чаканні расейскай атакі, а побач разарвалася тры крупных снарада, прылёт якіх я хацеў засняць.
Але думка, што я магу засняць свае апошнія моманты жыцця і тое як гэта будзе недарэчна выглядаць, на нейкі час спыніла мяне тады.
…(працяг далей)
(на фота: мой акоп, 2 снежня 2022-га, усходняя частка Бахмута)
Выбар пазіцыі. Як жа без яго.
(аповед 3)
(частка 3)
Думкі ў прыбіральні.
Апошняй кропкай у справе (не) выбару пазіцыі ў гэтым месцы з’явілася тое, што на шляху магчымай траекторыі палёта нашага снарада быў электрычны дрот, што ўсё яшчэ вісеў тут на слупах.
Мы вырашылі з’язжаць і пашукаць пазіцыю ў іншым месцы.
Але ў мяне прыхваціла страўнік і я быў вымушаны скарыстацца вулічнай прыбіральняй.
Карыстацца прыбіральняй было нязручна ў амуніцыі.
Прыйшлося зняць каску, бронекамізэльку і, нават, РПС-ку (раменна-плячавая сістэма) да якой быў прылаштованы разгрузны падсумак для пустых магазінаў падчас бою.
РПС-ка ў мяне была з кеўларам. Яе яшчэ ці то ў траўні, ці то ў чэрвені 2022 перадаў “Лысаму” “Кіт” (яны на той момант жылі ў кіеўскай распалазе ў адным пакоі з “Аўгустам”). А “Лысы” ужо перадаў яе мне, бо сам збіраўся з’язжаць з Украіны ў Польшчу.
Аўтамат я паставіў ля дзвярэй на ўваходзе.
На гэтым працэсе думкі мае пераключыліся на тое, што я станаўлюся болей ўразлівым у такім становішчы як для аскепкаў (не маючы ані каскі,ані броніка), так і для магчымай дыверсіі (бо нават не трымаю ў руках зброю).
Наступная думка, якая наведала мяне, была аб тым як жа будзе выглядаць недарчна мая смерць у вулічнай прыбіральні Бахмута са спушчанымі порткамі, калі зараз у яе прыляціць варожы снарад.
Гэта нагадала мне сітуацыю ў пачатку снежня 2022-га на ўсходнім ускрайку Бахмута, калі я праводзіў ноч у акопе ў чаканні расейскай атакі, а побач разарвалася тры крупных снарада, прылёт якіх я хацеў засняць.
Але думка, што я магу засняць свае апошнія моманты жыцця і тое як гэта будзе недарэчна выглядаць, на нейкі час спыніла мяне тады.
…(працяг далей)
(на фота: мой акоп, 2 снежня 2022-га, усходняя частка Бахмута)