10 лістапада 1924 года ў Вільні памёр Міхаіл Галянкевіч — беларускі праваслаўны святар, протаіерэй Л…

10 лістапада 1924 года ў Вільні памёр Міхаіл Галянкевіч — беларускі праваслаўны святар, протаіерэй Літоўскай епархіі, педагог, рэлігійны і грамадска-культурны дзеяч, адзін з удзельнікаў беларускага хрысціянскага руху пачатку ХХ стагоддзя.

Нарадзіўся каля 1852 года ў Бельскім павеце Гродзенскай губерні ў сям’і праваслаўных сялян-беларусаў. Скончыў духоўную семінарыю.

У другой палове XIX стагоддзя быў ключарам Віленскага Мікалаеўскага кафедральнага сабора. У 1884–1906 гадах працаваў у складзе Літоўскага епархіяльнага «попечительства о бедных духовного звания».

З 1910 года — протаіерэй Літоўскай епархіі, сябра духоўнай кансісторыі. Падчас Першай сусветнай вайны, калі расійскія войскі пакідалі Вільню, свядома застаўся пры сваім прыходзе.

З 1914 года ўдзельнічаў у беларускім рэлігійным і культурным жыцці. Разам з архімандрытам Саваціем прадстаўляў праваслаўнае духавенства ў Віленскім камітэце дапамогі пацярпелым ад вайны. Дапамагаў у стварэнні першых беларускамоўных школ і настаўніцкіх курсаў у Вільні, дзе выкладаў Закон Божы.

Падчас нямецкай акупацыі Вільні ў 1915 годзе звярнуўся да вайсковых уладаў з просьбай перадаць частку маёмасці праваслаўнай епархіі на патрэбы беларускага школьніцтва. Дзякуючы яго намаганням, у 1918 годзе ў Вільні былі выдадзены дзве кнігі для навучання дзяцей Закону Божаму ў пачатковых школах. Першай была кніга святара Васілія Раманава «Першыя малітвы і пазнанне хрысціянскай праваслаўнай веры», выдадзеная ў перакладзе з рускай мовы.

Быў адным з заснавальнікаў і сябраў Беларускага навуковага таварыства ў Вільні (1917–1924). У 1918 годзе ўдзельнічаў у Беларускай канферэнцыі, дзе разам з ксяндзом Уладзіславам Талочкам быў абраны ў склад Віленскай беларускай рады.

У лютым 1918 года звярнуўся да ўдзельнікаў з’езда святароў у Дзісне з заклікам да праваслаўнага духавенства «адмовіцца ад русіфікацыйных функцый і стаць актыўнымі ўдзельнікамі беларускай культурна-нацыянальнай працы».

Таксама турбаваўся за становішча праваслаўнай царквы на Віленшчыне і заклікаў духавенства

«адрачыся ад абрусіцельных функцый і выступіць як нацыянальна-беларускае духавенства».

Пахаваны на Ліпаўскіх (Спаса-Еўфрасіннеўскіх) могілках.