By Belkorpus 
#дзённік_каліноўца
Дзённік Каліноўца. Сабака Шэры.
Вяртаемся з задачы з гораду, назву якога ведае кожны, хто не «стаміўся ад вайны». Заплечнікі сабраны – быццам нічога не згубілася. Машыны ўсе на хаду: выезд, мабыць, не зрушыцца з «рана раніцай» на «пасля абеду».
А я сяджу з тэлефонам у руках. Чакаю адказу на свае паведамленне ад камандзіра батальёна. І гэта – вельмі-вельмі асабістае.
Калі мы толькі прыехалі, першая лакацыя, з якой мне трэба было вызначыцца, – мясцовы шпіталь. Калі што – я вайсковы медык, працую на эвакуацыі параненых. А яшчэ я не люблю прасіць дапамогі, калі магу справіцца сама. Таму вырашыла адправіцца на выведку пешшу – без машыны і, адпаведна, без байца за стырном.
– Не, адну я цябе не адпушчу, – рашуча заявіў наш камандзір разведроты. – Незнаёмы ж горад.
Цяпер тут ціха. А наогул, гэта мястэчка раз-пораз накрывае арта. Ідзем. Раптам з-пад нейкага плота проста нам пад ногі выкочваюцца два белыя шарыкі. Пасля яшчэ тры. І яшчэ адзін. Шэсць маленечкіх шчанюкоў: чацвёра светленькіх, адзін шэры і адзін чорны.
Франтавыя сабакі і коцікі – гэта асобная тэма. Скажу сцісла – на іх тле псіхатэрапеўты проста адпачываюць. Мяркую, вы ўжо здагадаліся: як толькі ў нас выдавалася вольная хвілінка, мы рассоўвалі па кішэнях ласункі і адпраўляліся да нашых шчанюкоў.
Шэры малы чамусьці запаў мне ў душу. Бывае такое: ты адчуваеш, што гэта тваё-тваё!
Калі настаў час ад’езду, я зразумела, што пакарміць Шэрага на развітанне, пакалашмаціць яго за лепшыя ў свеце вушы, а потым сысці, у мяне не хопіць сілы. Я напісала камбату: «Дазволь мне забраць Шэрага з сабой на базу», – і ўжыла забаронены прыём: прымацавала відэа. Бачылі вочы ката са «Шрэка»? Ведайце – гэта нішто ў параўнанні з поглядам майго Шэрага! Уф! Самы лепшы ў свеце камбат плюсануў! Шэры зараз афіцыйна мой сабака!
Шэры пакуль яшчэ зусім малы, які любіць усіх і зусім не баіцца абстрэлаў, жыцця без якіх ён проста не ведае. Я думаю, што ён зможа навучыцца знаходзіць параненых байцоў. Так што экіпаж нашага эвака неўзабаве можа папоўніцца жаўнерам Шэрым.
Дзённік Каліноўца. Сабака Шэры.
Вяртаемся з задачы з гораду, назву якога ведае кожны, хто не «стаміўся ад вайны». Заплечнікі сабраны – быццам нічога не згубілася. Машыны ўсе на хаду: выезд, мабыць, не зрушыцца з «рана раніцай» на «пасля абеду».
А я сяджу з тэлефонам у руках. Чакаю адказу на свае паведамленне ад камандзіра батальёна. І гэта – вельмі-вельмі асабістае.
Калі мы толькі прыехалі, першая лакацыя, з якой мне трэба было вызначыцца, – мясцовы шпіталь. Калі што – я вайсковы медык, працую на эвакуацыі параненых. А яшчэ я не люблю прасіць дапамогі, калі магу справіцца сама. Таму вырашыла адправіцца на выведку пешшу – без машыны і, адпаведна, без байца за стырном.
– Не, адну я цябе не адпушчу, – рашуча заявіў наш камандзір разведроты. – Незнаёмы ж горад.
Цяпер тут ціха. А наогул, гэта мястэчка раз-пораз накрывае арта. Ідзем. Раптам з-пад нейкага плота проста нам пад ногі выкочваюцца два белыя шарыкі. Пасля яшчэ тры. І яшчэ адзін. Шэсць маленечкіх шчанюкоў: чацвёра светленькіх, адзін шэры і адзін чорны.
Франтавыя сабакі і коцікі – гэта асобная тэма. Скажу сцісла – на іх тле псіхатэрапеўты проста адпачываюць. Мяркую, вы ўжо здагадаліся: як толькі ў нас выдавалася вольная хвілінка, мы рассоўвалі па кішэнях ласункі і адпраўляліся да нашых шчанюкоў.
Шэры малы чамусьці запаў мне ў душу. Бывае такое: ты адчуваеш, што гэта тваё-тваё!
Калі настаў час ад’езду, я зразумела, што пакарміць Шэрага на развітанне, пакалашмаціць яго за лепшыя ў свеце вушы, а потым сысці, у мяне не хопіць сілы. Я напісала камбату: «Дазволь мне забраць Шэрага з сабой на базу», – і ўжыла забаронены прыём: прымацавала відэа. Бачылі вочы ката са «Шрэка»? Ведайце – гэта нішто ў параўнанні з поглядам майго Шэрага! Уф! Самы лепшы ў свеце камбат плюсануў! Шэры зараз афіцыйна мой сабака!
Шэры пакуль яшчэ зусім малы, які любіць усіх і зусім не баіцца абстрэлаў, жыцця без якіх ён проста не ведае. Я думаю, што ён зможа навучыцца знаходзіць параненых байцоў. Так што экіпаж нашага эвака неўзабаве можа папоўніцца жаўнерам Шэрым.