By Belkorpus Яна ўвойдзе ў горад на досвітку.
Ціхая і пакуль незаўважная.
Думаю, з боку Уручча
Альбо – Новай Баравой.
Горад будзе яшчэ спаць, пустыя вуліцы, рэдкія машыны, а яна ідзе проста пасярод вуліцы, у белай сукенцы. Вось яна мінае бібліятэку, пераходзіць мост, Маскоўская, аграрна-тэхнічны, там яшчэ тады ўключалі з прыступак “Уважаемые граждане! Вы нарушаете…”, і людзі смяяліся ў адказ.
На Акадэміі навук яна паверне на Сурганава, у гэтую цесную вуліцу, дзе такое звонкае рэха і дзе воклічы калоны, адбіваючыся ад каменных сцен, працінаюць да касцей. Пройдзе паўз Рыгу да Бангалор, паверне на Багдановіча ў бок Нямігі, і пойдзе, пойдзе гэтай даўгой вуліцай, а вось на гэтым доме калісьці ўзнялі сцяг з надпісам “Шчучыншчына”, і хвалямі па людскім моры бег смех і песня, а тут з балкона глядзелі бабулі і плакалі, а тут гаспадынька выкідала ў акно белыя просціны і чырвоны абрус.
А пад мостам на Нямізе б’е барабан, а на мосце гудзяць ужо машыны, а калі яна паверне на Стэлу, з усіх бакоў будуць бяжаць ужо людзі, і плакаць, і абдымацца, і яна будзе азірацца ў натоўпе і лавіць поглядам смутныя абрысы: ён? ня ён? абазналася? не? Мікіта? Саша? Генадзь? Рома? Вітольд? А навокал воклічы, спевы, там танчаць, там плачуць, там перакідваюцца крычалкамі, і ўсе становяцца на скамейкі, каб пабачыць мора з вышыні, і здымаюць абутак, і хтосьці раздае пітную ваду, а хтосьці кветкі, і людзі, хто стаміўся, сядзяць і ляжаць, раскінуўшы рукі, на газонах, а хто не стаміўся – ідзе і ідзе, праз Свіслач, праз Пярэспу, па Чарвякова, цераз Плошчу Перамен – і да Бангалор, і плыве рака ў Зялёны Луг, і ўпадае ў лес за кальцавой, і выплывае на шашу за Курапатамі, і гэтая дзяўчынка ў белай сукенцы ужо і згубілася сярод людзей, недзе ідзе, пяе і смяецца, маладзенькая зусім, і валасы ў яе, думаю, пафарбаваныя ў сіні, а можа, нават у ружовы, і на нагах белыя кеды, і яна зусім простая і знаёмая, мы сто разоў яе бачылі ўжо на вуліцы, самая звычайная беларуская перамога.