“Стаю на паддоне, у кеглі абуты,няхай бы хто ёбнуў, спыніўшы пакутымае і народа, які мяне церпіць;ня…

“Стаю на паддоне, у кеглі абуты,
няхай бы хто ёбнуў, спыніўшы пакуты
мае і народа, які мяне церпіць;
няхай бы прыдумаў што-небудзь мой церцель.
О каб жа хто ведаў, як жыць гэта цяжка
з мянушкаю “бацькі” і конскаю ляжкай!
Узяўшы уладу хлусьнёй і падманам,
зьбіраў я гадамі з падонкаў каманду,
а тых, хто занадта глядзеў незалежна,
з Драздоўскага мы выдалялі манежу.
І вось рэвалюцыя…Выйшлі агенты…
Балёнікі, сьпевы і белыя ленты…
Усё, што гадамі ляпіў я і клеіў,
народнай нянавісьці зорка Галея
за пару гадзін перайначыла ўшчэнт,
паставіўшы крыжык свой на пастамент –
на той, на які я зьбіраўся падняцца
у бронзе і славе прыдворных паяцаў…
Цяпер на паддоне драўляным стаю,
і новы “народзец” я не пазнаю,
але адчуваю, што гэты, як той,
мяне ненавідзіць усёю душой”.