Пакуль новыя лісты ад Мікалая Статкевіча не прапускаюць, троху храналогіі яго жыццчя за кратамі са старых лістоў. Як заўсёды з гумарам, цяплынёй ды неймаверным душэўным спакоем і моцам.
Ліст ад 09.08.22 г.
У мяне ўсё нармальна. Зараз ужо засвоіўся ў адзіночцы. Яе апісанне са слоў сукамернікаў па ШІЗА цалкам адпавядае сапраўднасці. Толькі сцены сухія. Прынамсі, пакуль. Ды сама камера па вакно заглыбленая ў зямлю. Вельмі зручна назіраць рух па асноўнай пацучынай магістралі пад вакном 🙂 [на той момант я ўспрыняла гэта, як метафару, М.А. ]
Ліст ад 12.08.22г.
З’явілася свая “гаспадарка”. Уваход у ваконную нішу з боку галоўнай пацучынай магістралі зараз вельмі лёгкі. І спачатку за ежай наведваўся адзін тоўсты і важны пацук, які, не павітаўшыся і не папрасіўшы, проста правяраў, ці паклаў я яму што-небудзь за краты. Не дачакаўшыся, і каб казырнае месца не прападала, гэты пацук прывёў туды дзевачку. Заляцанні скончыліся скандалам і да мяне стала наведвацца толькі гэтая дзевачка – ахайная, з белымі бакамі і чорнай спіной. Яна і віталася, і прасілася, але я трымаўся, пакуль тая не прывяла з сабой сваё дзіцятка. Прыйшлося паддацца гэтай цынічнай маніпуляцыі. Цяпер яны прыходзяць пастаянна. 🙂
Ліст ад 15.08.22г.
У мяне ўсё нармальна. Адчуваю сябе добра. Ужо цалкам прызвычаіўся да адзіночкі і яе звышкампактнасці. 🙂 Праўда, пацучыная “гаспадарка” ўвесь час спрабуе вырасці. Вось і зараз у ваконнай нішы дзве мамкі і цэлая куча малых. У мяне падазрэнне, што яны гэтых малых адна адной пазычаюць, каб націснуць на мае пачуцці 🙂 Я трымаюся. Пакуль 🙂
Ліст ад 19.09.22г.
У ваконнай нішы, як я зразумеў, галубы гадуюць сваё птушанё. Гэта ўжо падлетак, толькі разы ў паўтары меньшы за дарослага голуба. Але, як я прачытаў у вераснёўскім нумары “Вокруг света”, паляцець ён павінен адразу, як дасягне “дарослых” памераў. Адтуль жа даведаўся, што галубы кормяць сваіх птушанят “птушыным малаком” – таарожнай масай з зоба.
Пацучыныя дзевачкі перыядычна прарываюцца да камерных кратаў, хоць гэты падлетак іх не пускае, малоціць крыламі. Ніяк не могуць скарыцца са стратай крыніцы харчавання 🙂 .
[Мікалая перавялі ў камеру паверхам вышэй, а “дзевачкі” і туды забіраюцца, як я разумею. Мабыць, разам з “пераходзячым” дзіцёнкам )) ]
Ліст ад 29.09.22г.
Зараз ізноў у сваёй камеры. Пацучыная дзевачка не толькі прабілася скрозь галубоў да кратаў, але і малога здолела сюды прыцягнуць. Стаяць зараз на дыбачках, прасунуўся галовы ў ячэйкі кратаў (яны тут крыху шырэйшыя, чым унізе) і жалобна пазіраюць. Шкада, але ж на заднім плане другія дзевачкі. Баюся развязаць галубіна-пацучыную вайну 🙂
Ліст ад 03.10.22г.
У мяне тут праблемы з гаспадаркай – не вытрымаў дакорлівых позіркаў з-за кратаў і крыху падкарміў знаёмую пацучыную дзевачку з белымі бакамі. Неўзабаве іх там стаяла на дыбачках і дакорліва глядзела на мяне ўжо тры. І ўсё з белымі бакамі. Потым ужо чатыры з пятым малым. Той жа афарбоўкі. Магчымасць мімікрыі я адразу адхіліў. Мо, яны нейдзе перакіс вадароду знайшлі? Тым болей, што адна цалкам белая пацучыха [мабыць, “матрыярх” гэтага роду, М.А.] сціпла трымаецца на заднім плане – чакае магчымасці “падзяліць” здабытую пярэстымі ежу. Напэўна, чорнай фарбы ў іх яшчэ няма :). Але мусіў аб’явіць харчовае эмбарга. Ці санкцыі, як зараз кажуць 🙂 [Наконт працягласці эмбарга, то я сумняюся. Хіба толькі пасадкі ў ШІЗА ствараюць у дзевачак ілюзію суровасці санкцый 🙂 , М.А.]
З Фэйсбуку Марыны Адамовіч