Для іх важная грамадская думка на Захадзе, бо гэтая думка можа ўплываць на палітыкаў, іх рашэнні. Можа аслабіць санкцыі або цалкам іх скасаваць, можа прымусіць перагаргуць старонку. Неабавязкова пісаць добра, ім трэба спыніць крытыку.
Яны могуць колькі заўгодна крытыкаваць Ціханоўскую, казаць пра палітычны турызм, пра паездкі для здымка. Але як ім ўсё гэта баліць, што адзіны іх напрамак – Самара або Чэбаксары. Яны гадзінамі ў эфірах даказваюць, што Нікарагуа заменіць страчаныя рынкі ў Еўропе, але ж яны ўсё роўна разумеюць, што іх экспарт у Нікарагуа ў 20 разоў меншы, чым у дробненьую Ісландыю. Рэальна, ісландцы купляюць у Беларусі нейкіх стальных прутоў больш, чым Зімбабвэ, Нікарагуа з Кубай разам узятыя трактароў. Хунта ведае, што ёй трэба Еўропа, Захад, і што колькі б яны не рабілі пустыя шоў наконт супрацы з Угандай, то гэта марнасць марнасцяў.
Самая вялікая перашкода перагарнуць старонку – гэта палітычная воля на Захадзе. У адрозненні ад беларускіх рэалій, там яна часта залежыць ад грамадскай думкі і лобінгу. Артыкулы у заходняй прэсе або стварэнне ў 22 парламентах свету дэпутацкіх групаў “За дэмакратычную Беларусь” і ёсць усім гэтым. Дарэчы, стварэннем групаў займаецца Анатоль Лябедзька. Што сталася з ягоным сынам – усе мы ведаем.
Тое, што прапаганда спрабуе пераканаць у бессэноўнасці ціску на яе за мяжой, зразумела. У іх такая праца. Дзіўна, што нават апаненты ўлады часта не разумеюць – што нават калі за мяжой можна зрабіць не вельмі шмат, то рабіць трэба ўсё, што можна.