By Belkorpus 
Тодар Кляшторны
Хто зварушыў нямеючыя хвалі
Па-за плятнямі пройдзеных шляхоў,
Хто высек песьнямі сталёвыя скрыжалі
На шэрай стыні жвірыстых гадоў?!..
Ў жыцьцёвай цемені хто зорнымі страфамі
Закаласіў так стынучую тлень;
Сьлязамі Бацькаўшчыны,
Горкімі сьлязамі,
Хто перасыпаў золата паэм?!..
Хто над шляхамі ў сонечнае раньне
(Дзе шапаціць бярозавы абрус)
Аддаў душу за вечнае змаганьне,
Расьпяў душу за маці-Беларусь?!..
Хто над вякамі кладкі перакінуў
I сонцакрылыя паставіў маякі,
Таму пляце,
Пляце яго краіна
Зь пялёстак шчырасьці ружовыя вянкі.
***
Усё так і было. Аддалі душы і жыцці, толькі не сонечным ранкам, а цёмнай ноччу. І мы не можам ушанаваць іх памяць там, дзе яны пахаваныя. Крыжы над імі ламаюць і апаганьваюць. Памяць пра іх хочуць сцерці.
Але няхай іх вершы гучаць, няхай вершы жывуць, няхай маладыя чытаюць і спяваюць і пішуць новыя вершы. Памяць – гэта не толькі наш цяжар. Гэта наша спадчына. Будзем жа вартымі яе.
Вечная памяць!
Жыве Беларусь!
Хто зварушыў нямеючыя хвалі
Па-за плятнямі пройдзеных шляхоў,
Хто высек песьнямі сталёвыя скрыжалі
На шэрай стыні жвірыстых гадоў?!..
Ў жыцьцёвай цемені хто зорнымі страфамі
Закаласіў так стынучую тлень;
Сьлязамі Бацькаўшчыны,
Горкімі сьлязамі,
Хто перасыпаў золата паэм?!..
Хто над шляхамі ў сонечнае раньне
(Дзе шапаціць бярозавы абрус)
Аддаў душу за вечнае змаганьне,
Расьпяў душу за маці-Беларусь?!..
Хто над вякамі кладкі перакінуў
I сонцакрылыя паставіў маякі,
Таму пляце,
Пляце яго краіна
Зь пялёстак шчырасьці ружовыя вянкі.
***
Усё так і было. Аддалі душы і жыцці, толькі не сонечным ранкам, а цёмнай ноччу. І мы не можам ушанаваць іх памяць там, дзе яны пахаваныя. Крыжы над імі ламаюць і апаганьваюць. Памяць пра іх хочуць сцерці.
Але няхай іх вершы гучаць, няхай вершы жывуць, няхай маладыя чытаюць і спяваюць і пішуць новыя вершы. Памяць – гэта не толькі наш цяжар. Гэта наша спадчына. Будзем жа вартымі яе.
Вечная памяць!
Жыве Беларусь!