Хрышчэнне немаўлят: выбар бацькоў ці права дзіцяці?У ціхай царкве, пры свечках, немаўля ў хрышчальн…
У ціхай царкве, пры свечках, немаўля ў хрышчальнай кашулі прысвячаюць Богу. Ці этычна хрысціць таго, хто не можа выбраць веру, і што, калі ён вырасце атэістам?
Хрышчэнне вызваляе ад першароднага граху і дорыць ласку — боскае жыццё, якое злучае з Богам (Катэхізіс Каталіцкай Царквы, §1250-1252). Бацькі, вызнаючы веру за немаўля, адкрываюць яму гэты дар. У Каталіцкай Царкве хрышчэнне не праводзяць «проста так»: бацькі і хросныя рыхтуюцца, абавязваючыся выхоўваць дзіця ў веры (Instruction on Infant Baptism, § 4).
Практыка ўкаранёная ў апостальскай традыцыі: Instruction on Infant Baptism (§ 4) пацвярджае, што хрышчэнне дзяцей вядома з самых старажытных часоў, пра што сведчаць Арыген (Commentary on Romans 5:9, Patrologia Graeca 14, col. 1047) і Іпаліт Рымскі («Apostolic Tradition», 21). Ян Павел II падкрэсліваў: «Крытычна важна, каб кожнае дзіця атрымала хрышчэнне як дар збаўлення» (Ecclesia in Africa, § 73).
Бацькі і хросныя адказваюць за хрысціянскае выхаванне (Instruction, § 28; Міжнародная тэалагічная камісія, § 91). Калі дзіця адкіне веру, хрышчэнне захоўвае сваю сілу: яно пакідае незмыўную духоўную пячатку, а ласка, як насенне, можа праявіцца пазней па провіду Божаму (ККЦ, § 1262–1264; МТК, § 66–67), заклікаючы нават невяруючага чалавека да збаўлення.
Ісус сказаў: «Хто паверыць і хрысціцца, будзе збаўлены» (Мк 16:16). Хрышчэнне немаўляці — не свавольства, а абавязак Царквы даць дар збаўлення. Бацькі ідуць за запаведдзю Хрыста «пусціць дзяцей прыходзіць да Мяне» (Мк 10:14), а ласка таінства застаецца, нават калі вера адкідваецца.