By Belkorpus Важна разумець, што грэка-каталіцкая супольнасць у Харбіне не існавала гістарычна, а сфармавалася ў выніку падзей пачатку XX ст.
Харбін — “рускі горад” у Кітаі: Горад Харбін быў заснаваны рускімі ў 1898 г. як цэнтр будаўніцтва Кітайска-Усходняй чыгункі (КУЧ). Ён хутка ператварыўся ў буйны эканамічны і культурны цэнтр з пераважна рускім насельніцтвам.
Хваля эміграцыі пасля рэвалюцыі 1917 г.: Пасля бальшавіцкага перавароту і Грамадзянскай вайны ў Расіі дзясяткі тысяч “белых” эмігрантаў (афіцэраў, інтэлігенцыі, духавенства, казакоў), якія ратаваліся ад бальшавіцкага рэжыму, аселі ў Харбіне і Маньчжурыі. Гэта былі пераважна праваслаўныя вернікі.
Духоўны крызіс і пошук альтэрнатывы: Сярод рускай эміграцыі існавала пэўнае расчараванне ў афіцыйнай Праваслаўнай Царкве. Маскоўскі Патрыярхат апынуўся пад жорсткім кантролем савецкай улады, што выклікала недавер. Частка інтэлігенцыі і вернікаў пачала шукаць духоўную апору па-за межамі падкантрольнай бальшавікам царкоўнай структуры.
“Неаўніяцкі рух”: У гэтых умовах Ватыкан убачыў магчымасць для місіі сярод рускіх. Ідэя заключалася не ў тым, каб перавесці іх у лацінскі абрад, а ў тым, каб яны далучыліся да Каталіцкай Царквы, захаваўшы пры гэтым свой звыклы візантыйскі абрад, мову і традыцыі. Гэта і ёсць сутнасць “неауніі”.
Такім чынам, грэка-каталіцкая супольнасць у Харбіне — гэта не гістарычная дыяспара, а новаўтвораная супольнасць рускіх эмігрантаў, якія перайшлі ў каталіцтва візантыйскага абраду ўжо пасля эміграцыі ў Кітай.
Фабіян Абрантовіч быў ідэальным кандыдатам на гэтую пасаду па цэлым шэрагу прычын.
Паходжанне і культурная блізкасць: Ён быў беларусам, славянінам. Для рускіх эмігрантаў ён не быў “чужынцам” — палякам ці немцам, што магло б выклікаць гістарычную варожасць. Ён выдатна валодаў рускай мовай, разумеў славянскую душу і менталітэт.
Выбітная адукацыя: Абрантовіч быў адным з самых адукаваных святароў свайго часу. Ён меў доктарскія ступені па філасофіі і тэалогіі, быў прафесарам духоўнай семінарыі. Гэта рабіла яго аўтарытэтнай фігурай для адукаванай эмігранцкай інтэлігенцыі.
Досвед працы ва ўсходнім абрадзе: Да прызначэння ў Харбін а. Фабіян ужо актыўна працаваў у “неаўнійным” руху на тэрыторыі тагачаснай Заходняй Беларусі (у складзе Польшчы). Ён быў адным з лідараў гэтай справы, ведаў яе спецыфіку і праблемы.
Прыналежнасць да Кангрэгацыі марыянаў (MIC): Кангрэгацыя марыянаў, да якой належаў Абрантовіч, была адным з галоўных рухавікоў місіі сярод усходніх хрысціян. Інстытут меў спецыяльна падрыхтаваных святароў і рэсурсы для такой складанай працы.
Асабістыя якасці: Сучаснікі апісвалі яго як чалавека глыбокай веры, неверагоднай энергіі, выдатнага арганізатара і дыпламата. Гэтыя якасці былі неабходныя для кіравання місіяй у складаных палітычных умовах на чу