By Belkorpus Смерць не была ўласціва прыродзе, такой яна стала пасля. На пачатку Бог не паслаў смерць, але даў яе як лек. Пасля ўпадку жыццё чалавека стала поўным цяжкасцяў і працы і сапраўды напоўнілася смуткам. Таму трэба было пакласці канец няшчасцям, каб смерць аддала назад тое, што згубіла жыццё. Без дапамогі ласкі несмяротнасць становіцца хутчэй цяжарам, а не перавагай.
Таму душа атрымала магчымасць выйсці з лабірынта жыцця, з пылу цела і ісці да той супольнасці ў небе, хоць гэта магчыма толькі для святых. Можа спяваць хвалу Богу, якую, як даведваемся з прароцкіх выказванняў, спяваюць тыя, хто грае на нябесных цытрах: «Вялікія і цудоўныя справы Твае, Госпадзе Божа ўсемагутны. Справядлівыя і праўдзівыя шляхі Твае, Валадару народаў! Хто ж не будзе баяцца, Госпадзе, і не праславіць імені Твайго? Таму што Ты адзін Святы, таму што ўсе народы прыйдуць і паклоняцца перад Табою» (Адкр 15, 3-4).
Св. Амброзій Медыяланскі